केहिदिनदेखि मेरो दिमागमा एउटा संग्रहले कब्जा जमाएको छ । कुरा हो सहकर्मी मित्र तथा पूर्वका चर्चित गजलकार सुवास आम्बोटेलीको दोस्रो गजलसंग्रह 'पलहरु’ को । ८२ ओटा गजलहरु समाविष्ट यो संग्रहले कलात्मक र वैचारिक रुपले कमजोर तर संख्यात्मक रुपले निकै फष्टाइरहेको नेपाली गजलसाहित्यमा आफ्नो कलात्मक उपस्थिती दमदार रुपमा जनाएको छ ।

यस संग्रहका गजलहरुको मुख्य विशेषता भनेको गजलले बोकेको मिठासयुक्त सांगीतिक छनक हो । गजलहरु एकफेरा पढेरै मजाले गुन्गुनाउन मन लाग्छ । सधै दोहोरिरहने काफियाको कम प्रयोग गरेर र नयाँ काफियाहरुको प्रवेश गराएर आम्बोटेलीजीले गजलकै सम्मान गर्नुभएको छ । सबैजसो गजलहरु संरचनाको परिक्षामा खरो छन् र तुकयुक्त काफियाहरुको प्रयोगले गर्दा गजलहरुले सजिवता पाएका छन् । धेरैजसो मिसराहरु आफैमा व्याकरणिक रुपले स्वतन्त्र र अर्थगत रुपले अन्तरसम्बन्धित हुदाँ जसलाई गजलको गहना पनि मानिन्छ कलात्मक दृष्टिकोणले करिब-करिब सबैजसो गजलहरु पूर्ण छन् । 

कला संरचना र शैलीगत रुपले निकै राम्रा गजलहरुले बोकेका विचार भने निकै साघँुरा छन् । प्रेमप्रणयलाई केन्द्र बनाएर निकै मिहेनतका साथ लेखिएका गजलहरुमा रहेको कमजोर वैचारिक पक्षले गर्दा अन्ततः गजलहरु परम्परागत मान्यताबाट माथी उठ्न नसकेको भन्ने धेरैलाई लाग्छ नै । देश र दुनियामा चलिरहेको वर्गीय लडाई र सामाजिक÷सांस्कृतिक रुपान्तरका विषयलाई पूरै नजरअन्दाज गरिनु यो संग्रहको कमजोर पक्ष हो । देशभक्ति नारीस्थितिबारे रचिएका केहि छिटपुट गजलहरुमा समेत सबै पक्षलाई तटस्थ आँखाबाट हेरिदा र सबैलाई एउटै खाल्डोमा हालेर हेर्दा देशमा उठीरहेको परिवर्तनकामी आवाजहरुमाथी अन्याय हुन गयो कि आम्बोटेलीजी ?

जेहोस 'पलहरु’लाई कलात्मक रुपले निकै नै सफल र वैचारिक रुपले केहि फिका गजलसंग्रहको रुपमा चित्रण गरिनु अत्युक्ति नहोला । आम्बोटेलीजीको सिर्जनशील यात्राको लागी शुभकामना…।
(साभारः शब्दशिखा)