तिमी पो आकाश

तिमी पो आकाश, अनन्त छ्यौ
तिमी पो नदी, बगीरहन्छ्यौ
तिमी पो फूल, फूलिरहन्छ्यौ
म त हु आँधी, के भर मेरो

तिमीसँग दुनिया चलिरहन्छ
तिमीसँग खुशी बढीरहन्छ
तिमीसँग सपना उक्लीरहन्छ
म भिझेको परेली, के भर मेरो

तिम्रो बिहानीमा घाम आउछ
तिम्रो उजेलीले रङ ल्याउछ
तिम्रो सिरानीमा जून चियाउछ
म परे अँधेरी, के भर मेरो
(21-01-071)

आफुलाइ खोज्छु

आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन
आफ्नै कहानी लेख्छु भन्छु, केही लेखिदैन

न बतासले सुनाउछ म हराएको खबर
न खोज्छ दुनिया, न खोज्छ मेरै नजर
सुसेल्छु आफैलाइ, जवाफ सुनिदैन
आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन

त्यो नीलो उचाइमा कहिले म पुग्ने होला
बनाउदैछु एक चेहरा, कहिले पुरा हुने होला
यो धर्तीको परिधिमा मेरो खोज थुनिदैन
आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन

जूनको तस्विर

जूनको तस्विर बनाउन लगायौ, मैले कागजमा बादल बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

अध्यारोमै बुनिरहे मेरा कथाहरू
पानाहरू फरक, एकनास गाताहरू
बोल्न बन्देज लगायौ, कल्पनाको आकाश बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

फेरि अर्को वसन्तमा म फूल्छु, फूल्दिन
हिउको यो कठोर झरी, म भुल्छु, भुल्दिन
जहाँ रोकिए अरूहरू, त्यहि आवतजावत बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

हिडे हुँला कति पाइला, कसैले गनेको छैन
बाकि छ अब कति, कसैलाइ भनेको छैन
पखेटा उने समयको, र नयाँ जहाज बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

सक्थे त

सक्थे त बागमतीमा म रक्सी बगाउथे
मन्दिरका हर मूर्ती यसैमा नुहाउथे

शताब्दी भयो, बेहोश छन् मान्छे
केही प्याला पिलाउथे, सबैलाइ जगाँउथे

आँखामा छ, छ ध्वजाको पर्दा
ध्वजा च्यात्थे, आँखा नङ्ग्याउथे

ढोगीन्छ ढुँगा, मान्छे ढोगीदैन
ती ढुँगा जोड्थे, घर म बनाउथे

भोकभोकै बस्छ र भजन गाउछ संसार
दियोमा तेल होइन, सोमरस म चढाउथे

म त काटी सलाइको

नसोध न तिमी पनि
यो पिडा जलाइको
म त काटी सलाइको ।

सडकमाथी खुशी हिड्छ
म दबिएको माटो
फूल्छु एकदिन सडक छेडी
अहिले छु म काचो
पानी पारी शितल देला
खै अब मलाइ को ?
म त काटी सलाइको ।

चुल्हो होइन धुरी जलाए
मान्छेले मेरै बदनाम गराए
आगो पनि त जीवन हो आखीर
आगोमै किन जीवन डढाए ?
व्यथा अब सुनाउदिन
जुग कहाँ छ भलाइको ?
म त काटी सलाइका ।

जन्मदिन

मेरो जन्मदिनमा निभाइएका
क्यान्डीलका टुक्राहरूजस्तै गरी
म पनि फ्याकिन सक्छु एकदिन
जीन्दगीका डस्टविनहरूमा ।

चट्याङ झर्नु
पानी पर्नु
र मान्छे जन्मनु
कुनै विशेष रहेन अब
यो जिन्दगीको निरन्तर दौडाइमा ।

बस् यत्ती सपना छ मेरो
कि दौडदा-दौडदै सडकको पेटीबाट
फेर्न सकु लामो सास
बिसाउन सकु केहीबेर
र मेरो जन्मदिनको बहानामा
बनाउन सकु एउटा शीतल छहारी,
एउटा प्रतिक्षालय
जहाँ कुद्दै गरेका मान्छेहरू
आफु मान्छे भएको चाल पाउन
बस्नेछन् केहीबेर ।

त्यो प्रतिक्षालयको कुनामा
बनाउनेछु एउटा सानो मन्दीर
जहाँ सजाउनेछु म मेरै इश्वरलाइ
मलाइ जन्म दिने मेरी आमाको
हँसिलो तस्वीरलाइ ।

(१०-१२-२०७०, जन्मदिनमा)

कफिकप

छाडिजाने मायालुको याद आउदा
अरू कुन्नी के जाति सोमरस पिउछन्
म भने कालो कफि पिउछु ।

मजाले समय लिन्छु
ता कि पानी बेस्सरी उम्लियोस्
र मरिजाओस्
गुनासोका केही अन्तिम ब्याकटेरिया पनि।

बिस्तारै खन्याउछु कफिका मनग्यै ढिकाहरू
ता कि डुबु यसको नशामा यस्तरी
कि तिम्रो कमी कफिले पुरा गरोस् ।

तिमीले नै किनिदिएको
यो प्यारो कफिकप
सधैजसो हुन्छ अचेल मेरो हातमा
जसलाइ प्रत्यक चुस्कीको बहानामा
चुमिरहन्छु तिमी सम्झेर ।

बिना तिमी
बिना चिनी
नयाँ स्वाद चखाउदैछु
यो अर्कै बनेको आफैलाइ
ता कि अब त परोस्
मेरो आँखामा पनि झरी
र बगीजाओस् तिम्रो तस्विर
यो आँखाको डिलबाट ।

अचेल छिट्टै सकिने गर्छ कफि
मानौ हाम्रो साइनो जतिको पनि
आयु छैन यसको ।

कफि सिद्धिएपछि
फेरि शुरू हुन्छ
अर्को कफिको अत्रिप्त यात्रा
सायद यहि यात्राले नै
जोगाइराखेको छ यतिञ्जेल
ज्युदो हुनुको 'म' तत्वलाइ ।

समयजस्तै गरी
यी हातबाट उम्कीएर
झरेको छ मेरो प्रिय कफिकप
र बद्लिएको छ
असङ्ख्य टुक्राहरूमा यतिखेर
मुटु टुट्दा पनि नरोएको म
यो कप टुट्दा बेस्सरी रोएको छु ।
(25-11-070)

तिलश्मी फूल, तेजाबका फूल

तिमी निर्धक्क मनाउ
तिम्रो पुनरुत्थान सन्ध्या महोत्सव
झिलमिल पार तिम्रो शहर–चोक
र घोषणा गरिदेउ
फेरि जन्मिएको छ ‘रामशाह पथ’मा
एउटा तिलश्मी फूल
जून फूलम केवल
‘ममी बादशाह’हरुको मात्र हक हुनेछ
अरुले सुँघ्न समेत पाउनेछैनन् ।

तिमी मजाले मनाउ यो उत्सव
बाल चारैतिर बल्ब
म पनि लाल्टिन लिएर पढिरहन्छु
मेरो च्यातिएका पानाहरु ।

यो देश कुनै चमेराको सूलीबाट जन्मिएको थिएन
र अध्यारै गुफामा अस्ताउनेवाला पनि छैन
अध्यारोमा हुर्कदा–बढ्दा
ठोक्की नै रहन्छ देश
गुफाका तिखा किनाराहरुमा
आज फेरि ठोक्कीयो
यसमा के अचम्म !

हिमालमूनीको बस्तीको ढाड कुल्चिएर
तिमी चर्को स्वरमा गाइराख
चाश्नीजस्तो गुलियो ‘लोकतन्त्र’को गीत
बुद्धको हातखुट्टा र मगज बाँधेर
बेच उसैको मूर्ती र फलाकिराख
राष्ट्रियताको हाइब्रिड परिभाषा
म भने कुटो लिएर हातमा
खोतलीरहन्छु
मेरो प्रदेशभित्रै गाडिएको मेरै हाडखोर ।

पुच्छरबाट भएर ढाडसम्म
र ढाडदेखि टाउकोसम्म बग्नुपर्ने देश
केवल उही टाउकोभित्र नै रुमल्लिरहेछ
र आफैलाइ कन्याइरहेछ शताब्दीऔदेखि
म अब टाउकोबाटै चोख्याउन चाहन्छु मेरो देशलाइ
र रोप्न चाहन्छु चोमोलुङ्माको सर्वोच्च शीर
तिमी घोकाइराख
उही बाँसी दिव्योपदेश
र बटारीराख घिनलाग्दो तिम्रो जुँगा
म भने रोपेर खुट्टामा काडाँदार जुत्ता
चढिरहन्छु नयाँ खोज–शीखरमा ।

म आज आधा गाडिएको छु
जरुर गाडिएको छु
तर जति गाडिएको छु
त्यति नै उक्लीएको पनि छु
त्यति नै उम्लीएको पनि छु
नघोच मेरो अनुहारभरी
र नजिस्काउ मलाइ
म पोखिउला यो सडकभरी
र तेजाबको रुख उम्रेला चोक–चोकमा
के तिमी दाडिमजस्तै गरी चपाउन सकौला मलाई ?
तेजाबका फूलहरुलाई ?
(२५–०९–०७०)

समयभन्दा अघिको एउटा समय

कुनै ठेगाना नभएको पत्थरझै
एकै ठेगानमा विगत आधा घण्टादेखि सुतिरहेथ्यो
उसको क्षतविक्षत मौन शरीर
केही बेरमै कुनै सडकनाटकका दर्शकझै
अनेक कृत्रिम संवेदना बेरेर
झुम्मीएथ्यो एउटा अञ्जान भीड
त्यहीबिचमा भीड चिर्दै छिरेकी थिइन
एउटी चाउरी परेकी आइमाई
जसको उजाड मन हेरेर जोसुकै भन्न सक्थ्यो
‘ऊ उसकी आमा हो’ ।

रगत लत्पतीएर बिस्तारै रातो हुदै गरेको छोराको सेतो सर्ट
र
रोएर सुकेको उसकी आमाको आखाको बौलठ्ठ हेराइबिच
लगभग अब अन्तिम बिदाई मात्र बाकी थियो ।

तातो सडकमै झोक्राएर उनले आखाभरी खेलाउन थालीन शीतल विगत
जहाँ उनले आफ्नो सपना देख्ने जमीन मासेर
छोराको लागी कैयौ बीगा सपनाको धर्ती बसालीन्
आफ्नो लोलाएका आखाले भ्याएसम्म
उसको हिड्ने बाटो खनीन्
चाउरिएको हात, खुट्टा, गाला र चाउरी जीवन नै बन्दकमा राखेर
किनिदिइन उसले ढिपी गर्ने गरेको ‘वाहन’
वाहन पाएपछि
छोराले चाउरी गालामा सुस्तरी म्वाई खाएको पनि सम्झिइन् ।

उनले सम्झिइन्
‘बिस्तारै छोरालाई वाहनसँगै लत बस्यो
आमाको चाउरी गालाभन्दा
चिल्लो फलामे गाला उसलाई बढी मन पर्न थाल्यो
आमाको झोक्राएको आखाभन्दा
वाहनको तेजिलो लाइटमा उसको मन फस्न थाल्यो
ऊ यस्तरी कुदाउन थाल्यो वाहन
कि मानौ भेट्नुछ उसले कुनै दुर भविष्य वर्तमानमा नै
मानौ सक्काउनुछ लामो यात्रा
र उसँग छ निकै छोटो समय
मानौ भाग्नुछ उसलाई आमाको अँगालोबाट
र लुक्नुछ पर कुनै कन्दरामा
सबैभन्दा आश्चर्य !
आफ्नो तीव्र गती
गर्वको कुरा थियो उसको लागी ।’

आमा त भनीरहन्थिन्, सम्झाइरहन्थिन्
समयभन्दा अघि दौडदा
समयले निल्छ एकदिन
आमाको काखबाटै थुतेर
समयले आखिर निलिछाड्यो उसलाई
ऊ त निर्जिव, कठोर मन भएको छोरा
उसलाई केही फरक परेन सायद
तर आमाको मन उखु पेलीएजस्तै पेलीयो
जीवनका छोक्राबाहेक केही पनि बचेन उसको भागमा ।

धेरै अनिद्रापछिको एक रात
उनले सपनामा देखिन
‘उनको छोराको एकजोर हात सडकमा बिस्तारै उम्रिन्छ
सिमेन्टी पर्खालको कापबाटै पीपल उम्रेझैँ
‘को खाला, को खाला’ गर्दा भागेर उसलाई सताउने एकजोर खुट्टा पनि
सकिनसकि सडकमा बिस्तारै घस्रिन सुरु गर्छ
आमाको पाउ ढोगेर हास्दै खुम्चीने गरेको
उसको छोराको निधारमा पनि सुस्तरी हलचल आउछ
यहि निधारमै चुमेर त उनी आफ्नो जीवनका प्रत्यक दिन
उदाएको र अस्ताएको अनुभूती गर्थिन्
उसको छोराको आँखा पनि चामत्कारिक रुपले चम्किन सुरु गर्छ
जहाँबाट कैयौ जीवनहरु, सपनाहरु, आशाहरु प्रतिविम्बित भइराखेको देख्छिन् आमा
हेर्दाहेर्दै
उनको छोराको उमँग भरिएको जीउ
फूर्तीका साथ उभिन्छ
हेर्दाहेर्दै सडकबाटै
उनको छोरो पुनः जन्मिन्छ
तर जसै उनी आफ्नो चाउरिएको हातले
सकीनसकी स्पर्श गर्न खोज्छिन् छोरालाई
यो छोरा आफ्नी आमालाई नै चिन्दैन
र धुलो बनेर छरिन्छ हावामा ।’

सायद अब बाकि जीवन अनिद्रामै बाच्छिन् होली आमा
यही सपना सम्झेर ।
(२०७०-०६-०६)

को हौँ हामी ?

Source: http://blogbishad.blogspot.com
अलमलमा छन् आँखाहरु
बिग्रिएका छन् भाकाहरु
चलिरा'छौँ टेडोमेडो
अनौठा छन् बाटाहरु
जाने कहाँ हो ?
पुग्ने कहाँ हो ?
के हो त हाम्रा सपनाहरु ?
को हौँ हामी ?
भन साथी

जुनकिरी किन अध्यारोमै ?
किन देखिन्न उज्यालोमै ?
बाङ्गा यी प्रश्नहरु
नबुझिने यी उमँगहरु
यी प्रश्न किन जाग्छ ?
किन सधै यस्तै लाग्छ ?
को हौँ हामी ?
भन साथी

कहिले शितल जूनजस्तै
कहिले तातो घामजस्तै
यस्तै हाम्रा केही पलहरु
भित्र छन् कि केहि गहिराइहरु
आफैभित्र सोधि हेर न
आफैलाई आज खोजि हेर न
को हौँ हामी ?
भन साथी
(३०-०१-०६९)