बालापनकाे लार्भा

बाबै !
याे बालापनकाे लार्भा छ नी
निकै सुन्दर हुन्छ पुतलीभन्दा पनि
तर याे छट्टु संसारलाइ
केवल मन पर्छ पुतलि
र त जबर्जस्ती बदलिदिन्छ
बालापनकाे निर्दाेष लार्भालाइ
एउटा फिका पुतलीमा
अाफैले छानेकाे फिका रङमा ।

यहा जाेडताेडले लागीरहेछ बजार पुतलीकाे
बडाे प्रतिस्पर्धा छ 'अब्बल अाउने हाे काे  ?'
दिनदहाडै उडाइदैछ पुतली
बिना प्राणका यी फिका पुतली
निर्जीव चङ्गाजस्तै गरी ।

हेर !
चारैतिर हेर !
लाै मजाले हेर !
काे-काे डाेरी तान्दैछन् ?
काे-काे लट्टाइ बेर्दैछन्  ?
काे-काे पुतली उडाउदैछन्  ?

जन्मनासाथ बेरिदाे रहेछ लार्भा
समाजले उनेकाे माकुरी जालमा ।

बिचरा बालापनकाे लार्भा !
सास लिन जान्दा-नजान्दै
बाेक्न थाल्दाे रहेछ
एउटा वयश्क बाेझ
बामे सर्न सिक्दा-नसिक्दै
घाेक्न थाल्दाे रहेछ
एउटा बासी पुतलीशास्त्र ।

देखाएर दुइचार पुतलीकाे उडान
झारिदाे रहेछ अरू सयाै पंखेटा
पिलाएर रङहरूकाे चर्काे मादकता
चाेरिदाे रहेछ चञ्चन बालापन
अनि झुक्याएर सपनाकाे बधशालामा
थिचिदाे रहेछ सयाै लार्भाकाे घाँटी ।

बाबै  !
यदि सबै निर्दाेष लार्भा जिउन पाउथे त
यदि सबै बालापन निस्फिक्रि फक्रिन पाउथे त
कति सुन्दर हुन्थ्याे हाेला है याे संसार
अाहा ! पुतली नै पुतलीकाे रङ्गीन संसार ।
(१२-०९-०७२)

तिम्राे आँखा

जति डुब्छु
त्यति जिउछु
लाग्छ सधै
त्यहि डुबिजाउ
तिम्राे आँखा
मेराे सपनाकाे तलाउ

देउ थाेरै थाेरै
त्याे मनकाे उजेली
हे मेरी रङ
हे मेरी इन्द्रेणी
जति रङ्गीन्छु
त्यति सङ्लीन्छु
ती औलाले
मेराे संसार रङ्गाउ
तिम्राे आँखा
मेराे सपनाकाे तलाउ

हिडिदेउ न एकपल
मेराे बाटाेभरी
खुशीले छचल्कीन्छ
खुशी आँखाभरी
जति हिड्छु
त्यति पाेखिन्छु
सँगै हिडिदेउ
अझ खुशी वर्षाउ
तिम्राे आँखा
मेराे सपनाकाे तलाउ

(2072-02-32)

मेराे माटाेमा

बतास बहदै गीत बनाउछ

नदी लहराउदै सङ्गीत सुनाउछ

झरना बनी मन भिरपाखा चुम्छ

मेराे माटाेमा मुरलीकाे धुन छ

गुराँस खुल्दा रङ्गीन्छ साँझ

गुलाब फूल्दा फूल्दछ आश

हाँगा हाँगाले जिस्किदै भन्छ

मेराे माटाेमा सारङ्गीकाे धुन छ

झरी वर्षिन्छ सब दुःख धुन

तारा टिल्पिलाउछ, केही भन्छ जून

सिँगै आकाश खुशीमा झुम्छ

मेराे माटाेमा मादलुकाे धुन छ

आशाकाे मुरली

चाेटमा पनि गीत गाइरहन्छ काेइली
भत्के पनि गुँड बनाइरहन्छ गाैथली
हामी पनि बजाऔँ न आशाकाे मुरली
वनभरी तिरिरि, मनभरी तिरिरि

आफ्नाे माटाे रूदा माया लागेर आउछ
घाम डुबेर जान्छ र फेरि जागेर आउछ
झरीमा पनि उस्तै नाचिरहन्छ जुरेली
निदमा पनि सपना फर्फराउछ परेली
आउ अब चलाऔँ न शीतल शीतल बयली
वनभरी सिरिरि, मनभरी सिरिरि

ढलेकै धराेहरमा उठ्दैछ अग्लाे हीमाल
उठ्दैछ गाउ-बेसी, उठ्दैछ सिँगाे नेपाल
किल्ला ढलेपनि बाचिरहन्छ कहानी
राती नभई कहाँ उदाउछ र बिहानी
चारैतिर बजाऔँ न उजेलीकाे बाँसुरी
वनैभरी तिरिरि, मनैभरी तिरिरि

सर्प र बाटाे

र अध्याराे बाटाेबाट भख्खरै पास भएकाे छ एउटा डरलाग्दाे सर्प
जसले निलेकाे छ याे बाटाेकाे अाधा गिट्टीमाटाे ।

याे बाटाे
जाे निर्माणकाे प्रतिक हाे
विकासकाे प्रतिक हाे
हल्लीएकाे छ बेस्करी
र धुजा धुजा गरी फाटेकाे छ
मानाै याे रेपुञ्जेलकाे सुन्दर कपाल हाे
र भख्खर काटिएकाे छ जथाभावी ।

याे बाटाेले भख्खरै निल्याे
सपनाकाे ऐसेलु टिप्न निस्केका बटुवाहरू
गट्टा खेल्दै हास्दै गरेका कलीला बच्चाहरू
केही हजार सास
र केही कराेड मुस्कानहरू ।

तिर्न बाकी नै छ अझ
त्रासकाे चर्काे ब्याज ।

ज जसले ल्याए पुनर्निर्माणकाे घमाइलाे नक्सा
मेराे विचारमा ती तिनै सर्पदुत हुन् ।

याे कच्ची इतिहासकाे पुनर्निर्माणकाे बेला हाेइन
याे पक्की नवनिर्माणकाे बेला हाे  ।

(२०७२-०२-१८)

जिन्दगी - २

टुटेकाे घर छ याे माटाेमा
तर अझै भर छ याे माटाेमा
यही भर नै हाे जिन्दगी

चाेटसँगै मुस्कुराउने मनजस्ताे
सँग्लीनेछ देश नया जीवनजस्ताे
केही चाेट छ याे माटाेमा
तर देश एकजुट छ याे माटाेमा
यहि एकता नै हाे जिन्दगी

ननिदाउदा लाग्छ सपनाजस्ताे
निदाउदा लाग्छ ननिदाएजस्ताे
घाइतेजस्ताे सास छ याे माटाेमा
तर केही आश छ याे माटाेमा
यहि आश नै हाे जिन्दगी

म किनार तर बगीराछु

म किनार तर बगीराछु
तिमी नदी किन राेकिराछ्याै
याे यात्रा अनाैठाे

म भिझेर नि सुकिसके
वालुवा पाे बनिसके
म वालुवा तर उडिराछु
तिमी पानी किन अडिराछ्याै
याे यात्रा अनाैठाे

सँगै छाै, साथ छैनाै
नजिक छाै, लाग्दैनाै
म पहाड तर बर्षीराछु
तिमी आकाश किन कुरिराछ्याै
याे यात्रा अनाैठाे

मैले गुलाब राेपेर माया फलाए

मैले गुलाब राेपेर माया फलाए
गुलाब त आखीर चुड्नेकाे भैगयाे
म याे माटाेमा हिड्छु भन्ने मान्छे
आकाश त आखीर उड्नेकाे भैगयाे

म जून हेर्छु
मुस्कुराउछु
केहि छ साेच्थे याे मुस्कानमा
म डाडाभरी हिड्छु
भीरमा जिउछु
केहि छ साेच्थे याे जिन्दगीमा
पाखामा दाैडिएर जिन्दगी रूझाए
जिन्दगी आखीर निथ्रूक्कै भैगयाे
म याे माटाेमा हिड्छु भन्ने मान्छे
आकाश त आखीर उड्नेकाे भैगयाे

म मेराे सपनीमा वनभरी धाए
वन मात्र पनि हाेइन रैछ संसार
चाेखाे भूमीमा चाेखै मन बनाए
मन मात्र पनि हाेइन रैछ संसार
थाेपा थाेपा सङ्गालेर चाेखाे माया लाए
माया भन्ने चिज लुट्नेकाे भैगयाे
म याे माटाेमा हिड्छु भन्ने मान्छे
आकाश त आखीर उड्नेकाे भैगयाे

अान्दाेलन

महाेदय झर्काे नमान्नाेस्
याे सबैभन्दा नरम अान्दाेलन कविता हाे
अग्रिम निवेदन  ।

पर्खनाेस् न
के काे हतार हाे यतिविधि
कम्तीमा सक्काउन त दिनाेस्
भख्खर खाेलेकाे रमकाे बाेतल
भख्खर सल्काएकाे चुराेटकाे खिली
अाखीर अचेल टायर भन्दा
चुराेट नै धेरै जल्छ अान्दाेलनमा ।

कमरेड 'शरण'
भन्दिनु केटाहरूलाइ
अरूकाे बाइक जलाेस्, ल ठिक छ
तर टिलीक्क त्याे नया राताे पल्सर नजलाउनु
भख्खर किनेकाे छ छाेराले अाैधी रहर गरेर
क्रान्तीकारीकाे छाेरा पाे हाे त
कहा अरू रङकाे लिनु ?

हुन्छ अब निस्कनै लागे म पनि अान्दाेलनमा
ए ड्राइभर भाइ गाडी निकाल त ।

कल्ले भन्याे
यति दशकदेखीकाे अान्दाेलनले
केही उपलब्धि दिएन
यि हेर्नाेस्
दिएकाे छ
फेरि पनि दिनेछ ।

जाउ अब अान्दाेलनमा  ।

तर पहिलाजस्ताे निर्धक्क भएर
अचेल लाग्नै सक्दैन हाे अान्दाेलनमा
डर लाग्छ
यी अागाे भएका मेरै भुराहरूले
कतै बिर्सेर
मेरै गाडिमै नताकुन
मैले नै थमाएका ढुँगाका टुक्राहरू ।
(०६-११-२०७१)

कहा लुकिगयाे खै चङ्गा सपनाकाे

कहा लुकिगयाे खै चङ्गा सपनाकाे
लत्पतिएकाे देख्छु रङ्ग सपनाकाे

के यहि नै थियाे त हिड्न चाहेकाे बाटाे
कि लड्बडाएकाे हाे ढङ्ग सपनाकाे

बन्नुथ्याे जाे उडान, याे युगकाे याे जुगकाे
अाफै पाे काटेछु पंख सपनाकाे

अब चिच्याएर के जाग्थ्याे र अात्मा
जब शुन्य शुन्य भाे अङ्क सपनाकाे