अविष्मरणीय ती तीन दिन

(Feedback for 3 days 'TRAINING CUM WORKSHOP' organized by APEX CAREER SERVICE)

बिहानैदेखिको भोक अनि ‘प्रीजेन्टेसन’को चाँपका बिच यो ठिटो त्यो दिन साथीहरुलाइ भन्दै थियो – ‘ट्रेनिङमा चाहि जसरी पनि बस्नुपर्छ है ।’ तर म आफै मनमनै सोच्दै थिए ‘सब प्रवचन नै त होला, म नै सबैभन्दा पहिला भाग्नेछु ।’ एपेक्स कलेजले बीबीए बी.आइ. र बी.सि.आइ.एस. जस्तै हामी बीबीए अन्तिम सेमेस्टरका विद्यार्थीका लागि भनेर गत सेप्टेम्बर २५, २६ र २७ मा ‘ट्रेनिङ कम् वर्कसप’ आयोजना ग¥यो । बिहान ६:३० देखि ११ बजे सम्मको लगातारको क्लास र त्यसपछि १२ देखि साँझ ६:३० सम्मको यो ‘ट्रेनिङ’, समग्रमा १२ घण्टाको यो कलेजको ‘वनवास’, कतै हाम्रो लागि एउटा ‘वोरिङ’ अनुभव मात्र त बन्नेछैन भनेर सुरुमा हामी नहिच्किएका होइनौँ । तर जब हामी ‘सिक्स सिग्मा हल’ मा छिर्यौँ, कुल सरको ‘कूल’ आवाजमा हामीले एउटा अजीव प्रतिबद्धता भेट्यौँ । हामीले महसुस गर्यौँ– ‘यो फ्रेन्च कटले केही न केही त पक्कै दिनेवाला छ ।’

शुरुमै विनय सरले कलेजपछि हामीले ‘जोरी खोज्नुपर्ने’ केही तथ्यहरुसँग हामीलाइ अवगत गराउनुभयो । उहाँले ‘ग्रेड डज नट म्याटर’ भन्दा नब्बे प्रतिशत भन्दा बढीले जोड जोडले ताली बजाए । ‘ग्रेडवाला’ भएपनि त्यो तालीमा मेरो ताली सबैभन्दा चर्को थियो । त्यसपछि भरत सरले नेपाल र अन्तर्राष्ट्रिय एम.बी.ए. को तथ्यगत चित्रण राखिदिदा हामीले आफै संश्लेसन गर्यौँ ‘नेपालको एम.बी.ए. पनि कम रैनछ ।’ त्यसपछि नेपाल राष्ट्र बैंकका डेप्युटी डाइरेक्टर डिल्लीराम पोखरेल सरले नेपालको वित्तिय क्षेत्रको वस्तुस्थिती छर्लङ्ग पार्नुभएको थियो ।

साँझ थकीत मुद्रामा गइसकेका हामी विद्यार्थीहरुलाइ भानु सरको ‘इमोसनल इन्टेलिजेन्स’ले राम्ररी तङ्ग्रायो । उहाँको कुराले हामी भावुक पनि बन्यौँ । समग्रमा मजस्तो ‘कन्फ्युज्ड’ पात्र समेत सकारात्मकताको गतिलो बाटोमा प्रवेश ग¥यो ।

अर्को दिन ‘जब् डाइनामिक्स’का राजीव सरलगायतले ‘रेज्युमी’, ‘कभर लेटर’, ‘इन्टरभ्यू’, ‘नेटवर्किङ’ लगायत विषयमा दिएको प्रशिक्षण देखिने हिसाबले नै निकै फलदायी सावित भयो । ‘इन्टरप्रिनियरसिप’ को वजनदार परिभाषा दिएर म्रिनल, किरण र श्रीतीले आकर्षक ‘भेष्ट’ जित्दा आफूले नै जितेजस्तो लाग्यो । त्यस्तै ‘लण्डन चेम्बर अफ कमर्स एण्ड इन्डस्ट्रीज’ का नेपालका जनरल मेनेजर रोसन राथी सरले कसरी सिप (SKILL) विकास गर्ने भन्ने बारेमा गरेका गहन कुरा हाम्रा लागी निकै महत्वपूर्ण रहे ।

यतिञ्जेलसम्म हामीले सुरुमा छिर्दा महसुस गरेका ‘वोरिङनेस’ र छटपटी हराइसकेको थियो । हामी अझ सिक्न आतुर थियौँ ।

कुनै समय ‘आँखा लोभी मन पापी’का निर्माता रहेका डा. मदन विष्टले लिएको अन्तिम दिनको पहिलो सेसन सबैभन्दा रमाइलो र अविष्मरणीय रह्यो । उहाँले भावसम्प्रेषण (COMMUNICATION), नेतृत्व (LEADERSHIP), व्यक्तित्व (PERSONALITY) लगायतका विषय निकै सरल र बुझिने तरिकाले राख्नुभयो । बेलाबेलामा हामीलाई विभिन्न ‘व्यायाम’ झै लाग्ने व्यावहारिक सिपविकासका नमुनाहरु गराउदा हल नै हाँसोले गुञ्जीन्थ्यो । त्यसपछि एन.वाइ.इ.एफ. का उपाध्यक्ष समिर थापा र सूर्य नेपालका मानव संसाधक प्रमूख (HUMAN RESOURCE MANAGER) दिपेशमान श्रेष्ठको अनुभवसँगै हाम्रो तीनदिने ट्रेनिङ सकियो ।

हामीले उत्तिखेरै भन्यौँ ‘यो तीनदिन चारवर्षभन्दा बढि फलदायी भयो ।’ यो सत्य हो तर यो ट्रेनिङ केही न केही कमजोरीबाट पूर्णमूक्त चाहि थिएन । एउटा पनि महिला ट्रेनरलाइ ल्याउन नसक्नु समग्रमा आफ्ना ठाउमा उचाइ छोइरहेका महिला नेतृत्वहरुको अवमूल्यन थियो । साथै कुनै सेसनहरु पहिल्यै क्लासमा पढीसकेका टपिकहरुका पुनरावृति जस्ता पनि थिए । ‘नेगोसियसन’ सम्बन्धि विषय ‘सेड्युल’मा रहे पनि कार्यक्रममा यसको चर्चासमेत भएन । ‘इन्टरप्रिनियरसिप’ र ‘सिप (SKILL)’ सम्बन्धि धेरै कुरा धेरै चोटी दोहोरिदा केही सेसनहरु पट्यारिला पनि लागे ।

जे होस हामी केही ‘कन्फ्युज्ड’, केही ‘आवारा’ भएर ‘सिक्स सिग्मा हल’मा छिरेकाहरु निस्कदा सकारात्मकता र गहनताका साथ निस्किएका छौँ । कतिले त उतिखेरै घोषणा गरे ‘म अब केही वर्ष अनुभव सँगालेर मात्र एम.बी.ए. पढ्नेछु ।’ यो तीन दिनले विद्यार्थीहरुलाइ आफू को हुँ भनेर चिन्न मद्दत गर्यो, यो सबैभन्दा ठूलो उपलब्धि हो यो कार्यक्रमको । यसमानेमा कुल सर र उहाँको टिम आफ्नो प्रतिबद्धतामा खरो उत्रिएको छ । एपेक्स कलेजद्धारा प्रथम पल्ट आयोजित यो अनुभव हाम्रा लागी निकै महत्वपूर्ण र अविष्मरणीय रह्यो । यसमा विशेष विशेष भूमिका खेल्ने ‘एपेक्स करियर सर्भिस’ का कुल प्रसाइ सर र उहाँको जुझारु टिमलाइ हामी बीबीए अन्तिम सेमेस्टरका ‘भिजन एण्ड मिसन’का सम्पूर्ण विद्यार्थीका तर्फबाट लाखौलाख धन्यवाद !

छोएर एउटा सेतो कात्रो

हेरु कतै मैले छोएर
मैलिन्छ कि रातारात यो देशको संविधान
त्यसोभए त म जरुर छुन्छु
ल्याउ, तुरुन्त ल्याउ
ममा छ असीम शक्ति
मैले बाल्नुपर्दैन आँगो
चलाउन आवश्यक छैन तोप
बस् छोएर तिम्रो संविधान
छोएर तिम्रो विरासत
हराउन सक्छु म तिमीलाई ।

यो छुत समाजको म अछुत मानव
या भनौ यो अछुत समाजको म छुत मानव ।

खुम्चीदा खुम्चीदै यो छाती
परिवर्तन भइसकेछ एउटा ठूलो भ्वाङमा
जहाँबाट छिरेर यो समाज
पुगिसक्यो कोसौ पर ।

यतिखेर चस्स दुखिरहेछ आरनको मेरो छाती
मैले नै बनाएको कुनै स्थेटस्कोपले यो छाती छुन मान्दैन
मानौ म कुनै केमेस्ट्री ल्याबबाट चोरिएको
कन्सन्ट्रेटेड एसिड हु
र मलाइ छुदैमा जल्न सक्छ जो कोही ।

म काटिएको नाक-सुवर्णखाको
रिसाएको छु यतिखेर
र छुन सक्छु म तिम्रो केश
मुडुल्याउन सक्छु तिम्रो कालो इतिहास
उप्काउन सक्छु एक-एक छल ।

यो सन्की समयमा
पिउदैछु म धैर्यताको कडा मदिरा
मलाई नरोक
पिउन देउ यो मन्द विष
यो बिना न म रहनेछु
न तिमी
त्यसैले मलाइ नरोक
नरोक्ने प्रणमा
ल्याप्चे हान यो छातीमा
तर तिमी त यति पनि छुन चाहदैनौ ।

कहिलेकाहि त लाग्छ
जानाजान छोइदिउ तिम्रो मठ
र हेरु
कतै यो भष्म हुन्छ  कि
छोइदिउ तिम्रो राजतिलक
र हेरु
कतै यो मेटिहाल्छ  कि
म एक्सपेरिमेण्ट गर्न चाहन्छु
कतै मैले फुकेपछि तातो सास
अम्लीय बन्छ कि यो झरी ।

अब छोएर एउटा पवित्र सेतो कात्रो
डढाउनुछ मैले मेरो अछुततालाई
बनाउनुछ एउटा छुट्टै मसानघाट
जहाँ मैले नै दिनुपर्नेछ
यो समाजलाइ दागबत्ती ।
२७-०५-०६९

उमेर सकिएपछि

एक उमेर सकिएपछि
थुप्रै दशकको हिडडुलपछि
मान्छे टाउकोबाट शुरु भएर केवल टाउकोमै सकिदो रै'छ
मानौ बाकि रहेका हात खुट्टा र जम्मै शरीर
केवल गहुँगो झोला हो
जो बोझ बनेर यो टाउकोमा टँगिन्छ ।

यो उमेरमा काम भन्नु नै कुर्नु हो
र म कुरिरहेछु
त्यो अनन्त आकाशमा पुर्याउने एउटा यात्रुबस
तर सायद बाटोको शरीरमा पनि
मेरो शरीरमाझैँ पहिरो गएको छ
वा कोही उफ्रि-उफ्रि आन्दोलन गर्दैछ
बाटोको बुढो छातीमाथी
मेरो कालको बिरुद्ध ।

मेरो सानो पनाती
मेरो काननिर आफ्नो ओठ जोडेर
जोड-जोडले सोध्छ-
"बज्यै
यी सेतै फुलेका कपाल झरेर
अब नयाँ काला रौहरु उम्रिन्छन् हो ?
यी थोते गीजाभरी
अब फेरि लहरै दात बस्छन् हो ?"
बाबै !
कति मिठो छ मेरो पनातीको तोतेबोली ।
(२१ जुलाइ २०१२)

अन्तिम कविता

म किन लेख्न छाड्दैछु आज ?
वा किन थालेको थिए त्यतिबेला ?
मलाइ ठ्याक्क थाहा छैन
त्यतिखेर धेरै पीडा हुदा लेखाइले पीडा मार्थ्यो
सायद त्यसैले थाले
अहिले लेखाइले पीडा थपेको छ
सायद त्यसैले छाड्दैछु ।

त्यो बेला वर्षिएको ढुँगाको झरीले
मेरो सिँगै गाउका सपनाहरु रक्ताम्मे पारेको थियो
त्यहि सपनाको चिहानमाथी उभिएर
त्यहि आलो रगत चोपेर
थरथर काम्दै पहिलो कविता कोरेको थिए मैले
अबोध ठिटोको कविता सुनेर
गाउ नै रोएको थियो त्यतिबेला
त्यसपछि मैले बुझे
कविता एउटा रुवाइ हो
जुन पढेर
मान्छे आफ्नो पातालको जीवन बुझ्न सक्छन् ।

गाउबाट शहर छिरेदेखि नै
कविता लेख्न निकै जटिल भएको थियो
ढुँगा यहा पनि नवर्षिने होइन
झन ठूला-ठूला ढुँगा वर्षिन्छन् यहा
तर यहाका मान्छे
ढुँगा चपाउन खप्पीस भइसकेका रहेछन्
या भनौ मान्छे मान्छे होइनन् यहा
कि मान्छेभन्दा थोरै माथी
कि थोरै तल
अह ! मान्छे चाहि होइनन् ।

यहाँ सबेरै उठ्दाको चार पर्खालको भाडादेखि
साँझको चिमको बिलसम्म तिर्न
कविताले आत्मसमर्पण गर्नुपर्दो रैछ
मेरी आमा पल्लो कोठामा बेस्मारी झगडा गर्छिन् मेरा बासँग
मेरा बा दुनियासँग झगडा गर्छन्
तर मलाइ थाहा छ
यी वास्तविक झगडा होइनन्
आफ्नो गरिबीसँग
गरिबीका कारकसँग
लड्न नसकेको हिनताबोधमा
मेरो हरपुस्ता केवल आफैसँग लडेर
आफैलाइ चिथोरिरहेछ
म यसको नया प्रोडक्ट
झुठा झगडा सुन्दै, डराउदै, लुक्दै
अध्यारोमा फेरि थरथर काम्दै
कविता कोर्दैछु ।

तपाइ जे भन्नुस्
यो मेरो अन्तिम कविता हो
यसपछि म सपनाको कविता पनि कोर्नेछैन
आसुको कविता पनि कोर्नेछैन
तैपनि म यो दाबी गर्न सक्दैन
कि म थरथर काम्न बन्द गर्नेछु ।
१६-०३-०६९