बजिया माया

बजिया मायाकाे कुरा सधै गरेर रित्तिए
समुंद्रकाे यात्रामा एक्लै परेर रित्तिए
कुनैबेला यी औलाले बजाउथे धुन तिम्रै
आज माग्याै यै बाँसुरी, म दिएर रित्तिए

ती आँखामा मिठाे चमक देखेर म लाेलाए
न कुनै इशारा नै थियाे, बिना शब्द नै बाेलाए
बिना कुनै तयारी म अध्याराे बाटाेमा निस्के
जब माेडीयाै तिमी नै,  जुगभरी म टाेलाए

नदीकाे बाटाे भएर हिड्दा नी रूझिनाै
न मैले साेचे केही, तिमीले नि साेचिनाै
एउटै डाेरीले जाेडियाैँ, तर हिड्नुछ अलग्गै
किन मैले नी बुझेन, किन तिमीले नि बुझिनाै

म त चरी

जहा घुमिहिडे नि म त चरी फर्कि आउछु आफ्नै गुँडमा
जहा डुलिहिडे नि, जहा उडिगए नि

बहारमा हास्दा नि, बजारमा बिक्दा नि
फेरिदैन मेराे प्वाखकाे रङ
आकाशमा उड्दा नि, जमिनमा खस्दा नि
फेरिदैन मधुर मुस्कान
आज छाेडिगए नि म त चरी फर्कि आउछु आफ्नै रूखमा
आज टाढा गए नि, आज पर भए नि

चाराे खाेज्दै देश छाेड्दै आए बरै अर्कै भूमीमा
कहा हुदाे रै'छ बरा मिठाे रस मरूभूमीमा
भूर्र उडिगए नि म त चरी फर्कि आउछु आफ्नै देशमा
अहिले अन्तै भए नि, अहिले अन्तै गए नि

यो ओठले पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

जिस्केर सोध्यौ नि 'को मेरी रानी' यो ओठले  पुकार्यो  केवल तिम्रै नाम
मेरो जीवनको सुनाउदा कहानी यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

छामे जब य देब्रे छातीमा पुरानो एउटा तस्वीर भेटे
मनिभत्र बस्ने 'को हुन् यी नानी' यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

यत्तिका खुशी, यत्तिका उमँग, तिमिभित्रै छ सबै-सबै रँग
फूलहरूसँगै जानीनजानी यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

म प्यासी भई ढले जब एक्लै, थोरै बर्बरायो केही भन्न खोज्दै
कहाँ माग्थ्यो सास, कहाँ माग्थ्यो पानी, यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

कस्ताे रिहाइ दिएकाे छु

अाफैलाइ अाफैदेखि याे कस्ताे रिहाइ दिएकाे छु
यी अाँखाबाट तिमीलाइ अन्तिम बिदाइ दिएकाे छु

तिमी फूल थियाै कि मधुशाला, मताउन मात्र अाउथ्याै
अाइन्दा नअाउनु फर्केर, झर्केर बताइदिएकाे छु

सब गुमाए, टुक्रा जमिन बचाए, अाफ्नाे मसान बनाउन
त्यहि तिम्राे सुन्दर मूर्ती बनाइदिएकाे छु

गुनासाे केही छैन, मात्र झस्कन्छु कहिलेकाही
यतिका वर्ष काे पराइसँग बिताइदिएकाे छु ?

हे 'वाचा' अाफै लजाइस् है उनलाइ भुल्छु भन्दा
नपिउने वाचामा अर्काे पेग उठाइदिएकाे छु

मेरै चाेटकाे भर्याङ चढी पुग्याै तिमी त्यति माथी
तिमीलाइ अनि अाफ्नै चाेटलाइ बधाई दिएकाे छु

याे सन्ध्या, याे साँझ

याे सन्ध्या, याे साँझ
चरीसँगै फर्केकाे छु
जहाँ भेट्थ्याै सधैभरी
त्यहीनिर पर्खेकाे छु
रँगैरँगकाे फूल बनी जीवनमा मेराे
तिमी आउछ्याै, आउदिनाै
भन न

छायाँ थिए यी गल्ली
साथी थिए यी बाटाे
हेर्दैछु, कुर्दैछु
त्यही चाेक, त्यही दाेबाटाे
याे रातलाइ साक्षी राखी
तारासँगै फर्केकाे छु
राेकेर समय याे
तिमीलाइ पर्खेकाे छु
शीतल जून बनी जीवनमा मेराे
तिमी आउछ्याै, आउदिनाै
भन न

न दाेष तिम्राे
न दाेष मेराे
खेल हाे समयकाे
समयकै हेरफेर हाे
सम्झनाकाे गीत गाउदै
बताससँगै फर्केकाे छु
रूझ्दैछु याे झरीमा
अझै पनि पर्खेकाे छु
सधै भरी मेरी बनी जीवनमा मेराे
तिमी आउछ्याै, आउदिनाै
भन न

माटाेले बाेलाएकाे छ

तिमी त हमेशा याद अाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
मलाइ तिमी पछि सताउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

म त पानी बनी बर्सिदिन सक्छु तिम्राे साउने यामहरूमा
मलाइ झरीमा भेटाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

एकातिर तिमी हाै जीवन मेरी, अर्काेतिर देश तड्पीरहेछ
अाशु झारी अर्काेदिन बाेलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

न हुन्थ्याे याे धर्ती, न हुन्थ्याे याे अाकाश, त कसरी हामी भेटीन सक्थ्याै ?
याे माटाेमै माया फलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

बाटाे

बिचराे
खुद याे बाटाेलाइ था छैन
याे बाटाेकाे टुप्पाे का गएर मिल्छ ?

याे बाटाेकाे नाउ जसकाे नाउमा राख्या छ
याे बाटाेकाे कुनै साइनाे छैन तीसँग नी
बिचराे खुद याे बाटाेलाइ था छैन
काे थिए ती  ?
कैले थिए ती  ?
वा साच्ची थिए कि थिएनन् ती  ।

खन्दाखन्दै बाटाे
जाे बनिसके माटाे
तीन्लाइ बरू पुग्नुथ्याे
अाफ्ना बालखाकाे ठुटे सपनासम्म
अाफ्नी जहानकाे अधुरा रहरसम्म
किन्तु
अाफै हिड्न पाएनन् तीन्ले
अाफैले खनेकाे बाटाेमाथी  ।

अचेल याे बाटाेमाथी हिडेर
खुब कुद्छन्
माेटर, खच्चड र ढुँगाजस्ता पैतलाहरू
जाे याे फित्तेदार राजमार्गकाे
अजङ्ग नाउ देखेर झुक्दै प्रणाम गर्छन्  ।

सबका सब पैतला
बाटाे कुल्चेर अघि बढ्छन्
बाटाे खन्दाखन्दै माटाे बनेकालाइ
कुल्चेर अघि बढ्छन् ।

साच्ची  !
कति भयानक छ
याे बाटाेकाे सहयात्रा  ।
(2072-01-03)

मञ्जुर ?

अब पाउरोटीको सोफामुनी रातारात भेटिदैछ
चटपट खाएर फालेका पुराना कागज
यहि कागज थमाएर शीतलहरको हातहातमा
यो मौसम बाड्दैछ एक हिउदको संविधान
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?

सर्वोच्च चाेमोलुङ्मालाइ कुप्री पर्न लगाएर
धरहरा अझ अग्लीदैछ
कतै घोषणा हुन बेर छैन
नया सर्वोच्च शीखर 'धरहरमाथा'
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?

खोलीमा छरेर मन्द विष
सुस्ताएको माछा हेरेर बोल्छन् नाथ
कति शान्त छ मेरो घर
सुत्न देउ यहि स्थिर चिहानमा
यिह एकल धार्मीक सभामा सुत्न
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?

तपाइलाइ कागज मात्र चाहिएको हो भने
टन्नै छन् डम्पीङ साइडहरू
खोज्नु  ।
(Jan 11, 2015)

तिमि नदिभै

तिमि नदिभै बगीरहन्छ्याै
म किनारामा रूझ्दै एक्लै रमाउछु
म बगरकाे मान्छे
तिमि सागरकाे मान्छे

सूर्यकाे घाम सक्दिन म दिन
शीतल जूनकाे उजेली दिनेछु
नदाज मलाइ कुनै तारासँग
ताराभन्दा बढि म जलिदिनेछु
तिमि चरीझै उडिरहन्छ्याै
म धर्तीमा तिम्राे छाया पछ्याउछु
म धर्तीकाे मान्छे
तिमि आकाशकाे मान्छे

छ केही त संघार मनमा
सायद त्यसैले केही भन्दिनाै
मैले खाेले याे दिलकाे आकाश
तिमि त अह केही बाेल्दिनाै
तिमि अर्कै संसार राेज्दैछ्याै
म भने यात्रामा तिमिलाइ खाेज्दैछु
म डुँगाकाे मान्छे
तिमि ढुँगाकाे मान्छे

बुर्का

सरकारको पोस्टबक्समा
भख्खर खसालेको छु उपहार 
'बुर्का'।

अब त चाल पाओस् सरकारले पनि
निस्सासिनुको सहि अर्थ ।

प्रत्यक बिहान हेरोस् ऐना
र देखोस् आफ्नो कालो शरीर
वा देखाओस् आफैलाइ कालो झण्डा ।

अबदेखि
म चाहि लाउनेछैन बुर्का ।

जो रोक्दैछ मेरो उडान
सरकार !  तिमीलाइ मेरो उपहार भो 'बुर्का' ।

(असोज १९, २०७१)

आत्मकथा

म चाहन्छु
आइदियोस सानो हावा
पसिदियोस् यो पातलो गातामूनी
र पढिदियोस् मेरो पनि आत्मकथा ।

म बेनाम

जो हराएको छु दशकदेखि
यो जङ्गलको भुल्भुलैयामा
भेटेको छैन कुनै अर्को मान्छे
र थाहा पनि छैन
यो जङ्गलबाट निस्कने बाटो, छ वा छैन ।

म झोलुँगामा निदाएको बेलामै

आएथ्यो एउटा हुरी
र सुनाएथ्यो–
यो जङ्गलमा छ ब्युँझने ओखती
यो जङ्गलमा छ
झोलुँगादेखि मुक्तिसम्मको अचुक बाटो
यहि जङ्गलबाटै हिडेर चाल पाउनेछु मैले
किन आत्महत्या गरे मेरा बाआमाले
मलाइ यो झोलुँगामा एक्लै छाडेर ?
किन कोही मजस्ताले
देख्न पाउदैनन् आनन्दी उज्यालो ?
बरा !
सब झुठो बोलेको रैछ हुरीले ।

आखीर मेरो काँध चढेर

कटिगयो हुरी यो जङ्गलबाट
र भन्यो–
तिमी खोज्दै गर्नु
आफै आफ्नो बाटो ।

हिड्दाहिड्दै यो जङ्गलमा

म चाहन्छु
भेटियोस् कुनै नदी
र बगाइजाओस् मलाइ
जर्सापको मात्र आत्मकथा गुन्गुनाउन छाडी
रुझाओस् मेरो पनि चेहरा
र कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।

भौतारिदा भौतारिदै यो जङ्गलमा

उम्रीसकेछ मेरो–
घोगाकोजस्तो लामो जुँगा
लहराजस्तो कपाल
र सुइरोजस्ता नङ
यो जङ्गली स्वरुपमा उस्तै देख्छु म–
हुरीका बतासे कुरा र जर्सापको खूनी आत्मकथा ।

भो चाहिदैन अब यो ‘जङ्गलको सौन्दर्यशास्त्र’

जहाँ वर्षौ भयो
मैले आफ्नो लागी स्वास लिन नपाएको ।

आज यतिखेर

औधी याद आएको छ मलाइ
मेरो झोलुँगाको
कम्तीमा त्यहि झोलुँगाको पासो बेरेर
भेट्न त सक्थे म, मेरा बाआमालाइ
र आफै सोध्न सक्थे–
‘कहाँ हरायौ जीवनको लालपुर्जा ?
म खोजीदिउ ?’
अब त त्यो बाटो नी बन्द भैसक्यो
सायद, अर्को दशकौसम्म ।

म चाहन्छु

आइदियोस् कुनै शिकारी
र मृग सम्झेर
हानीदियोस् मलाइ पनि वाण
तर यहि बहानामा
कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।
(भाद्र, ०७१)

पंखामन

मन पंखाजस्तो हुन्छ
जुन घुमिरहन्छ लगातार
तर फुत्कीन पाउदैन 
आफ्नो जराबाट ।

यहि पंखामनकै घुमाइबाट हेर्दा
स्थीर देखिन्छ संसार
स्थीर देखिन्छ सडकको मान्छे
स्थीर देखिन्छ आकाशमा चरा
हावा स्थीर
समय स्थीर
बस् स्थीर देखिदैन त
स्वयम् आफु ।

तर जब झ्याप्प निभ्छ बत्ती
रोकिन्छ पंखा
रोकिन्छ पंखामन
अनी चाल पाइन्छ आफ्नो गती
अथवा भनौ
खासमा आफु स्थीर भएको अनुभुति।

पर्दा


हलुका पर्दा नयाँ दुलहिजस्तै हुन्छ
शान्त पनि, चञ्चल पनि
निकैबेरसम्म चुपचाप रहन्छ पर्दा
तर सानो हावाले पनि
हल्लाइदिन्छ यसलाई ।

पर्दा हल्लीएपछि
मुस्कुराउछ झ्याल
काउकुती लाग्छ
झ्यालका सीसाहरुमा ।

त्यहि सीसाको पारदर्शी बाटो हुदै
आकाशको चेहरा देखिन्छ
सडकको थकान देखिन्छ
प्रकृतिका केही रङहरु देखिन्छन् ।

पर्दा बाहिरको संसार
अब कसैलाइ प्यारो लाग्दैन
अब त कोठा नै हो संसार
मोनिटरमा लहरै बस्छन् सबै महादेशहरु
फ्रेममा सजिन्छन् सुन्दर फूलका तस्विर
बाँसना दिन छदैछन् अनेकथरी अत्तर ।

तर झ्याल सत्य हो
झ्यालका पारदर्शी सीसा पनि सत्य हुन्
अझ त्यो भन्दा ठूलो सत्य हो
झ्यालमा टाँगिएको हलुका पर्दा
जसलाइ सानो हावाले पनि हल्लाइदिन्छ ।
(१६–१२–०७०)

KATHA WAI WAI KO: Brand Documentary

दोबाटोमा उभिएर

गिन्ती गर्दैछु जीवनका चोरबाटाहरु
यो दोबाटोमा उभिएर ।

म आएको सडकको कालो पाप्रो उप्काएर
सोध्न मन लागेको छ
कति भयो दुख्न थालेको ?
कति भयो हाँस्न छाँडेको ?

आकाशको परेलीमा जथाभावी कोतरेर
पार्न मन लागेको छ
एउटा ठूलो झरी
जोसँगै म बग्न सकु
कहि, कतै
कतिञ्जेल रहन सकुँला र म ?
यो दोबाटोमा उभिएर ।

म यत्तिकै अल्झिएको होइन यहाँ
मेरो यात्राको पनि आफ्नै कथा छ
जुन ‘एकादेश’ बाट शुरु हुदैन
किनकी मेरो देश
अझै ‘एकादेश’ बनेकै छैन ।

मेरो कथामा म शुरु हुन्छु
एउटा अन्तहिन डुबानबाट
जहाँ केवल पानी नै पानी छ
र म तैरिरहेछु कमलको पात बनेर
मञ्जुश्रीको तरवार बैशाखी लिई
जमिनमा उभिन सिक्छु एकदिन
र शानसँग शीर ठाडो पार्दै
फैलिन्छु स्वयम्भुको डाडोसम्म ।

तर चढ्दाचढ्दै उकालो
मनाउदा–मनाउदै उत्सव
काटिन्छु म अध्यारो झ्याङमा
र डोको भरेर चढाइन्छ
मेरो ओठ र नाक
एउटा पागल भाकलको लागी ।

आज खोज्दै गर्दा हराएको मेरो ओठ
अर्कैको ओठले घोषणा गर्छ
यो ‘नहराएको सूचना’
छाम्दै गर्दा ताँछिएको मेरो नाक
अर्कैले लाउछ नताछिएको लाहाछाप
यो ताछिएकै सम्म नाके मैदानमा
मलाइ नै पढाइन्छ
मेरो अर्कै इतिहास
र लुकाइन्छ मेरा आशुहरु
कुनै अध्यारो इनारमा ।

आज म आफै बामे सर्दैछु फेरि
र सोच्दैछु अबको यात्राबारे
यो दोबाटोमा उभिएर ।

यहाँ पुग्नलाइ
हिडिसकेछु अनेकौ बाटो
घुमिसकेछु अनेकौ घुम्ती
आएकै बाटोमा फर्किने
अब साहस छैन यी पैतलामा
अब त केवल हिड्नुछ अगाडि
कि दाया, कि बाया
म रोज्दैछु आउदो बाटो
या भनौ रोज्ने कोसीस गर्दैछु
यो दोबाटोमा उभिएर ।

घरि कुनै बच्चाजस्तै बनेर
उफार्न मन लाग्छ एउटा पुरानो सिक्का
‘हेड’ आए दाया
‘टेल’ आए बाया
घरि गन्ती गर्न मन लाग्छ अङ्कहरु
‘इन्फीनिटी’ सम्म
ता कि त्यसैको बहानामा
आराम गर्न सकुँ
थप केहीदिन ।

यो दोबाटोमा
छैन रै‘छ कुनै चौतारी
छैन रै‘छ कुनै विश्रामस्थल
बरु रै‘छ त केवल उजाड अवशेष
र ढुँगैढुँगाले बनेको
एउटा अतृप्त ‘मिराज’
जहाँ झुक्कीएर आउछन् केही चराहरु
र उड्छन् माथी–माथीबाटै
म जस्तै गरेर ।

यहि अल्झिरहने हो भने
म पनि हुन सक्छु शिकार
कसैको गुलेलीको
या आफ्नै हिनताको
झस्कीदै सोचिरहेछु
सोच्दै झस्किरहेछु
यो दोबाटोमा उभिएर ।
(१३–११–२०७०)

सालिक कलिङ सालिक

यो सालिकभन्दा अगाडिको बाटो
अब तिमी आफै तय गर
म त गोल हिडाइको पुँछारमा
थकाइ मार्दा मार्दै
आफै सालिक भएछु ।

सँगै सुरु गरेथ्यौ यात्रा
समय र मैले
समयभन्दा अगाडि दौडदादौडदै
टक्क जमे म एकदिन
जसरी चिसोले कठ्याङ्ग्रीएर पानी जम्ने गर्छ
ङिच्च दात देखाएर
छेउबाट समय सलल बगेको
लाग्छ आजै हो
अब तिमी आफै दौड
यो ‘फ्रिजिङ पोइन्ट’ भन्दा अगाडि
म त चिसोसँग लड्न नजान्दा
आज सालिक भएछु ।

मानौ म भइन
र छैन पनि त
त के फरक छ
के गती धिमा छ हावाको ?
के तेज कम छ किरणको ?
म जसरी उठाउथे शीर
मेरो लागी पो त्यो शीर थियो
अरुको लागी त त्यो
घिनलाग्दो पैतला पनि त रहेछ
म जसरी बुर्कुसी मारेर उड्दथे वायुयानमा
मलाइ पो थाहा थियो
मलाइ भेट्नुछ त्यो सम्म क्षितिज
तर कहाँ अरुलाइ चेत दिन सके मैले ?
अब तिमी आफै उडेर हेर यहाँबाट
कहाँ सजिलो छ र उड्न पनि ?
म त कुद्दाकुद्दै, उड्दाउड्दै
ठोकिएर चुचुरोभन्दा अलि मुनिको पत्थरमा
आज सालिक भएछु ।

सायद हर सालिकहरु
जीवनदेखि डराएरै सालिक बनेका रहेछन्
जीवनदेखि डराएरै
आज आफै छाप्दैछु अखबारमा
आफ्नै मृत्युको अफवाह
जुन अखबार समेत काम लाग्न सक्छ
कुनै चना चटपटेको घुम्तीपसलमा
म के मा काम लागुला ?
म सालिकझै भएर सोचमग्न छु
म सोचमग्न भएर सालिकझै छु ।
(२०७०–१०–०४)

मेरी दिदी - २

मेरी दिदी मैनबत्तीको मधुरो उज्यालोमा खोज्दैछिन्
आफ्नो श्रीमानको अन्तिम तस्विर
जुन भेटिनेबित्तिकै
उनी निदाएको छोरालाई पनि जबर्जस्ती उठाउनेछिन्
र चिच्याउदै बताउनेछिन्
'यि तिम्रो बुवा
हराउनुभा'थ्यो
आज भेटिनुभो ।'

कहिले मैनबत्ती हेर्दै
त कहिले मैनबत्तीले देखाएको साँघुरो भविष्य हेर्दै
उनले समय बिताउन जानेको पनि वर्षौ भइसकेछ
यसबिच उनको आँगनमा नफुलेका हैनन्
आश्वासनका रङ्गी-बिरङ्गी फूलहरु-
     १. छोरालाई पढ्न संविधानको चिल्लो गाता
     २. गाउनलाई सात सरगम मिलेको राष्ट्रिय गान
     ३. ओढ्नलाई चन्द्र-सूर्यवाल राष्ट्रिय ध्वजा
         आदि-आदि
तर उनको आकाशबाट त उहिल्यै विलाइसकेको छ
उनको प्यारो चन्द्र-सूर्य
अब बाकि छ त
मात्र एउटा च्यातिएको रातो पछ्यौरी
जुन ओढेर काट्नुछ उनले
यो चीसो जीवन ।

न त उनले कहिल्यै भेटीन्
आफ्नो श्रीमानको त्यो अन्तिम तस्विर
न त कहिल्यै निभ्न नै दिइन्
उनको पर्खाइको लामो मैनबत्ती
मैनबत्ती किन्न नसकेको बेला पनि
बालिदिन्छिन् अचेल उनी आफ्नो आँखा
जुन चुहिरहन्छ लगातार
मैनबत्तीझैँ ।
(०६-बैशाख-०६९)

युद्ध

Source: http://blogbishad.blogspot.com
जनवरीका लामा अध्यारा रातहरुमा
शान्त देखिने प्रत्यक परेवाहरु
चुपचाप युद्ध कोरलिरहेछन्

थोरै मकैका दाना खोतल्छन्
धेरै थोरै खान्छन्

अलि धेरै बारुद बनाउछन्
साच्चै !
यी पागल परेवाहरु
किन युद्ध जन्माउछन्

जोताहाहरु जोत्छन्
खोस्रीन्छन्
र खोज्छने जीवनहरु
प्रहरैप्रहरको शताब्दीको असीम यातनापिछ
उकालिन्छन् समरशीखरमा
र ताराहरुलाई साक्षी राखी
सबैभन्दा बढी राता गुराँस रोज्छन्
साच्चै !
यी पागल जोताहाहरु
किन युद्ध रोज्छन्

लुङ्गरीको बगरमा
काला बादलको
मनभरी गाली थापेर
फेरी पनि खुर्मी दिदी
प्रत्यकक कालरात्रीहरुमा
ढुङ्गा ओसार्न बगँर धाउछिन
आज वन गइछिन्
दुईचरओटा सिमल ढालेर
डोकोभरीको अली बलीयो
मुढा ओसारिछिन्
साच्चै !
यी पागल खुर्मी दिदीले
किन युद्ध ओसारिछिन्

अनुहारमै बडेमानको जुम्रा भेटाइदा
चोखो गाउँबाट निकालिएथ्यो जुल्फे
छेउकै बाहुनटोलमा
मनभरीको चिनी बर्षिदिदा
नछोइने पिँजडामा हुलिएथ्यो जुल्फे
घैटोमा बन्देजथ्यो जुल्फेलाई
घाममा बन्देजथ्यो जुल्फेलाई
अचेल साँझपख यो जुल्फे
मसाल बाल्दै आउछ
र सिँगै बस्ती बोक्छु भन्छ
साच्चै !
यो पागल जुल्फे
किन युद्ध बोकु भन्छ

ब्रम्हाण्डका आलीहरुमा
एकमाना लाँभा पोखेर
रमाउथे आगन्तुक सुर्यहरु
अनी आदिवासी ताराका सन्ततीहरु
चुपचाप आफ्ना ग्रहहरुलाई
दलालीको चेतना चुसाउथे
आज कोदालीको भाषा सिकाएछन्
आज हँसिया र बाचरोको भाषा सिकाएछन्
साच्चै !
यी पागल ताराहरुले
किन युद्धको भाषा सिकाएछन्

जनवरीका लामा अध्यारा रातहरुमा
शान्त देखिने प्रत्यक परेवाहरु
चुपचाप युद्ध कोरलिरहेछन् ।

बगर छोडी नदीसँगै बढ्नेगरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ यो माटोको फेरौ कहानी

असीनाको भारी होला
होला, लक्ष्य पारी होला
आफ्नै घरको यो अध्यारो लखेट्ने गरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ यो समयको तोडौ गुलामी

कहाँ मिल्छ खुशी अन्त
आफ्नै फाँटको त्यो सुगन्ध
आफ्नैपनमा, न्यानो मनमा अट्नेगरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ स्वदेशको बदलौ बिहानी

SHORT MOVIE: SHRINGAR

Written/Direction: BISHAD, 2012