फ्रिज

चिसो मन
चिसो सम्बन्ध
र चिसो सोच
आधुनिक मान्छे
मानौ फ्रिज बनिसके ।

तास

तासजस्तो नबन्नु भन्थे बा
भन्थे-
"जित्नेले पनि फालिदिन्छन्
हार्नेले पनि फालिदिन्छन् ।"
बरू छाता जस्तो बन्नु भन्थे
भन्थे-
"झरीमा पनि काम लाग्नु
घाममा पनि काम लाग्नु ।"

टुथपेस्ट

बेलनले घाटीमा थिचेर
अन्तिम थोपा पनि 
निचोर्दैछु
यतिखेर-
म कारखानाको 
मालिकझै लाग्दैछु
र यो टुथपेस्ट 
श्रमीकझै ।

डस्टबिन

शरीरभित्र छन्
काला पुराना घाउहरू
तिमि पनि बुझि-नबुझि
ममाथी थुकिदिन्छौ
अरूलाइ सफा गर्दा गर्दै
म डस्टबीन, फोहोरी कहलिसके ।

टेलिभिजन

संसारको कुरा सुनाउछ
तर मेरो सुन्दैन
मलाइ मेरी प्रेमिका
र यो टेलिभिजन उस्तै लाग्छ ।

पर्दा

यताउता सार्दा
घामका किरण झर्छ हातभरी
मानौ यो पर्दा हल्लाउदा
याद झर्छ हातभरी
पर्दा बाहिर गएको भए
घामको किरण मेरो हुन्थ्यो
म पर्दा भित्र छु
केवल याद मेरो भयो ।

झ्याल

आदिकालमा केवल भित्ता थियो
सब बन्धक थिए
अहिले यहाँ झ्याल बनेको छ
कमसेकम चुपचाप
स्वतन्त्रता चियाउन पाइएको छ
भोली यहाँ म ढोका बनाउनेछु
र सधैलाइ स्वतन्त्र हुनेछु ।

ह्याङ्गर

ह्याङ्गरमा झुण्डीएको छ
एउटा भिझेको रेनकोट
एउटा फाटेको पाइन्ट
अनि एउटा पुरा...नो सपना।

सपना झुण्डीदा
गर्धन झुण्डीएझै लाग्छ ।

कार्पेट

कार्पेटको सफाइ अचम्मको हुन्छ
माथी - माथी कुचो लाउदा
तल झन् धुलो जम्छ
हो ठ्याक्कै
मुहारको मेक - अप जस्तै
आत्मामा धुलो जमिराख्छ ।

हेलमेट

यो दिमागमा
कति लेखे - कति गीतहरू
कागजमा लेखिन
आज म सोच्छु
अब दिमागबाट पनि
सायद मेटिइसक्यो होला मेरा गीत
बा कतै छापियो कि हेलमेटमा !

भित्तेघडि

सन्तानझै समय हुर्किसक्यो
र निकै अगाडि बढिसक्यो
यो भित्तेघडि चाहि
जहाको तहि छ
वृद्वाश्रमको वृद्व जस्तो ।

ट्युबलाइट

अलि ढिलो गरी बल्छ
तर यसकै भर छ
यो ट्युबलाइट हो कि मेरो देश ।

खाट

सस्तो
महँगो
गरिबको
धनीको
हर एक खाटहरू
केवल चिताको पूर्वाभ्यास रहेछन् ।

सोफा

प्रायः
चिटिक्क
फेसनेबल
आकर्षक
एक्लो हुन्छन्
ब्युटिपार्लरमा थन्किएका सोफाहरू ।

खोपा

पत्थरले थिचेर
अरूसँग लुकाएर
चुपचाप राखेको छु
एउटा पुरानो प्रेमपत्र
यो छातीको अध्यारो खाेपामा ।

ढोका

खुल्छ
एकछिन बन्द हुन्छ
र फेरि खुल्छ...
म एकटकले यो ढोका हेर्दैछु
मानौ म तिम्रो आँखा हेर्दैछु ।

झुल

झुलभित्रको एक्लो लामखुट्टे
बडो भाग्यमानी मान्छ आफूलाई
उसलाइ थाहा छैन कि
झुल पनि महाजाल हो
जिन्दगी जस्तै ।

पंखा

मनपरी घुमिरहन्छ
र अर्कैले रोकिदिन्छ
पंखा, पंखा रहेन आज
मानौ मेरो मन भैसक्यो ।

दराज

जथाभावी कोचेर आफूभित्र
कपडा, किताब र यादहरू
कुनामा थन्किरहेछ पुरानो दराज
मेरो मस्तिष्कझै ।

रङ

यी गालाभरी पोतेर 
स्पर्शको रङ 
सिकाइगयौ 
मायाका केही रातो लवज
र चखाइगयौ 
लज्जाको केही नीलो मिठास ।

म पनि आउदैछु 
हातमा लिई 
एक मुठि अबिर
र अबिरभित्र लुकेका
रङहरू, तरङ्गहरू
मलाइ पर्खिनु
म डुलाउनेछु तिमीलाइ 
मनको हरियो बगैचामा
मलाइ पर्खिनु
म उडाइ लानेछु तिमीलाइ 
मेरो वैजनी सपनामा।