पुरानो डसनाजस्तै त छन् यी आँखा
यी आँखामा जमेका छन्
धुलोजस्तै सपनाहरू ।
रूझ्दै-धुदै-सुक्दै
तन्ना बनेर परेली
छोपिदिन्छ यी आँखा।
Showing posts with label कविता. Show all posts
Showing posts with label कविता. Show all posts
नागतन्त्र अर्थात यो लोकतन्त्रमा
एकैदिन पर्नुपर्ने: नागपञ्चमी र चुनाव
के फरक छ र ?
नागचित्र टाँस्नु मूलढोकामा
र खसाल्नु मतको काँचुली पेटीकाभरी ।
आखिर डसेरै छोड्छन् नाग-
भुइँबाट, कुर्सीबाट ।
जवानी
नया काइयो जस्तै हो
लहरै मिलेर बसेका हुन्छन्
उमंगका दातहरू ।
उमेर ढलेपछि
अौधि माया लाग्छ
थोते काइयोको पनि।
कसले भन्छ
कि प्रेममा
लाग्दैन निन्द्रा
मज्जाले लाग्छ ।
बरू गरीबीमा लाग्दैन
भोकले निन्द्रा ।
लाग्छ यसरी बाँचिदिउ
कि मेरै सपनाले डाह गरोस
मेरो जिन्दगीसँग ।
समाजको कपालभरी पर्यो लिखा
र पखाल्न स्याम्पु जन्मियो
अर्थात धर्म जन्मियो ।
अचेल
समाजको आँखा छोपिएको छ पीरो फिजले
र लिखा पसेको छ मगजभित्र ।
जसै रेटिन्छ तार
बज्छ थाल्छ सारङ्गी ।
सारङ्गी सिकाउछ-
'अरूको पीडाको धुन
मन पराउछ यो दुनिया ।'
चुमिरहन्छु
प्रत्यक चुस्कीसँगै
र तिमि भएको कल्पना गर्छु ।
चियाभन्दा तिमिले दिएको
यो कपको स्वाद मिठो लाग्छ ।
पेट भोकै पारेर
एकदिन रित्याइए सबै बोरा
र बोराका रेशा-रेशा बाटेर
पूजिवादले बेच्न थाल्यो
गर्धन बेर्ने डोरीहरू ।
तिमि ब्रान्डेड डोरी किन्छौ
र म कमसल
किन्ने त मृत्यु न हो ।
हर मुस्कान भित्र
लुकेका छन्
अनगिन्ति पीरहरू ।
मान्छे हाँसेको
प्रष्ट देखिन्छ चश्माबाट ।
लुकेका व्यथा देखिने चश्मा
सायद आविष्कारै भएन ।
निर्जिव हिमालले मात्र
बनेको छैन यो देश ।
खासमा बनेको छ
सजिव आत्माहरूले ।
जसरी
ढाका टोपी नै देश होइन
बरू तिम्रो शीर हो देश ।
पासोजस्तो झुण्डिएर
दिनरात मेरो घाटिमा
यो परिचयपत्र
मसँगै माग्दैछ
मेरो परिचय ।
मान्छेको परिचय
नाम, दर्जाले मात्र
कहाँ जनाउछ र !
झुमरका काचभरी छन्
मजदुरका चोटका राता धब्बाहरू
त्यसैले त यति मजा लिदैछ
यो सम्भ्रान्त रात ।
घामसँग
समाजसँग
सिँगो संसारसँग
सहजै सक्छ मान्छे
आँखामा आँखा जुधाउन
मात्र
ऐनासँग सक्दैन ।
जति पटक धोएपनि
जादैन दाग
मेरो गलबन्दीबाट ।
सायद
उनीभन्दा पनि
बढी टिकाउ रैछ
उनको ओठको लिपिस्टिक ।
नजिस्कनु भन्छन् मृत्युसँग
म अबुझ
चुमिरहन्छु मृत्युलाइ ।
नपत्याए हेर
मेरो ओठको चुरोट ।
#Smoking_Kills
आज गनाइरहेछ
यो कोटको भित्री खल्ती
यहाँ भेटिएका छन्
सडेका
ल्वाङ, सुकमेल र सुपारी ।
आसुसित मुछिदा
बेस्वाद लागेको थियो
तिम्रो लगनको भोज
गल्तीवश
खल्तीभरी भर्न पुगेछु
एकमुठी माया भन्ठानेर।
मुसाजस्ता शब्द
भ्यागुताजस्ता पाना
र स्यालजस्ता गाता ।
न घर जस्तो
न चिडियाखाना जस्तो
न जिवन बुझाउने
न उज्यालो बचाउने ।
यि सब किताब
एक-एक गरी च्यातिदेउ ।
कलम ठूलो कि तरवार ?
यो प्रश्न गर्ने कलमलाइ
भर्खरै लगाइयो हतकडी
र हुलियो
तरवारको कारागारभित्र ।
खतरनाक छ चुकुल
खुकुरीभन्दा पनि ।
चुकुल लाएपछि-
बन्द कोठामा
देश बेचेपनि
कसैले चाल पाउन्न ।
खुकुरी हार्दा कमसेकम
हारको कथा सुनाइन्छ ।
के कसैले सुनेको छ
चुकुलको कथा ?
Subscribe to:
Posts (Atom)
