Watch Full playlist
Showing posts with label गीत. Show all posts
Showing posts with label गीत. Show all posts
मनको खुत्रुकेमा माया खसाए
न पाक्यो सावा, न ब्याज पाए
रेशमको पासो लै लै मृगतृष्णा हाँसो
झुटको छ सागर, थोपाभर भो साचो
कल्पनाको गोरेटोमा किन रमाए
मनको खुत्रुकेमा माया खसाए
न पाक्यो सावा, न ब्याज पाए
छातीभरी हुरी लै लै डस्न थाल्यो दुरी
वालुवाको मन-बगर, तुँवालोको धुरी
भावनाको दलदलमा पाइला फसाए
मनको खुत्रुकेमा माया खसाए
न पाक्यो सावा, न ब्याज पाए
साट्नलाई निदरी, सिरानी भेटिन
परदेशको घाममा, छहारी भेटिन
अध्यारो रातमा, उजेली खोजेछु
घरभन्दा पर - पर पुगेछु
आफ्नै पानामा, कहानी भेटिन
परदेशको घाममा, छहारी भेटिन
न ओैलाले छुन्छ, सपनाको दैलो
न आसुमा बग्छ, मुटुको मैलो
मन-मुटु बगाउन, कर्णाली भेटिन
परदेशको घाममा, छहारी भेटिन
न हुन्थ्यौ तिमी प्रियसी
न हुन्थ्यो यो इन्द्रेनी
न चल्थ्यो मिठो जिन्दगी
न बग्थ्यो सास यस्तरी ।
तिमी छौ र त बाँच्दैछु
तिमी छौ र त हाँस्दैछु
तिमी नै यदि नभए
न हाँस्थे मेरा ओठहरू
न निभ्थे मेरा चोटहरू
न हुन्थ्यो यति उज्यालो
न जल्थ्यो मनमा दियालो ।
तिमी आयौ बनि बहार
तिमी आयौ, भेटे किनार
तिमी नै यदि भेट्थिन
न निदाउथे यि आँखाहरू
न गाउथे यि भाकाहरू
न बग्थ्यो खुशीको यो बतास
न लाग्थ्यो हरपल यति खास ।
तिमी छौ र म पनि छु
तिमी छौ, म फैलिन्छु
तिमी नै यदि हुन्थेनौ
न चल्थे यि ओैलाहरू
न बल्थे यि ताराहरू
न हुन्थ्यो यो रमझम पनि
न जाग्थे रहर मनभरी ।
घाउ बनी बल्झिएर
आगो जस्तै सल्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
जिन्दगीभर अल्झिएर
यादहरू धन रै'छ
जीवन बरू ऋण रै'छ
दिनभर तर्किएर
रातभर फर्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
छातिभित्र अड्किएर
सुख बरू जहर भो
याद मानौ खहरे भो
आसुसँग निस्किएर
समयसँग जिस्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
आगो जस्तै सल्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
जिन्दगीभर अल्झिएर
यादहरू धन रै'छ
जीवन बरू ऋण रै'छ
दिनभर तर्किएर
रातभर फर्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
छातिभित्र अड्किएर
सुख बरू जहर भो
याद मानौ खहरे भो
आसुसँग निस्किएर
समयसँग जिस्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
आँखाभरी छछल्किएर
यादको झरी रोकियो नसोधेरै
कसरी भिझु अब
निदरीको गल्लीमा हराए धेरै
कसरी ब्युझु अब
नटुङ्गिने बाटोमा पाइला बढेछ
यादको जङ्गलमा वर्षौ वितेछ
एकदिन आँखा खुलेछ सबेरै
कसरी भुलु अब
निदरीको गल्लीमा हराए धेरै
कसरी ब्युझु अब
सासभन्दा याद पो मिठो रै'छ
याद लामो, जिवन पो छोटो रै'छ
उडी गयो याद, सास लिएरै
कसरी बाँचु अब
निदरीको गल्लीमा हराए धेरै
कसरी ब्युझु अब
हत्केलामा खसेका थोपाहरू
आसु हुन् या यादहरू
पर्खाइमा निभेका ताराहरू
नक्षत्र हुन् या यादहरू
आँखाबाहिर जहा तही शुन्यता छ
आँखाभित्र नलेखिएको अध्याय छ
परेलीमा अल्झिएका कथाहरू
कल्पना हुन् या यादहरू
हत्केलामा खसेका थोपाहरू
आसु हुन् या यादहरू
भूल भो, मनलाई ढाँटिएन
भूल भो, मनबाट आँटिएन
आफैलाई पिरोल्ने गल्तीहरू
दाग हुन् या यादहरू
हत्केलामा खसेका थोपाहरू
आसु हुन् या यादहरू
जिउनुमा लगाव हाेइन तर जिन्दगीकाे माया लाग्छ
भाग्नुछ खै को-को बाट ? अन्त्य खै कसलाई थाहा छ
हर चिजको मोल-मोलाई छ
हर खबर तलाई छ, मलाई छ
परालले बनेको छ दुनिया
र हर एक हातमा सलाई छ
मुस्कुराउन नसकेनि, बेवशीको माया लाग्छ
जिउनुमा लगाव हाेइन तर जिन्दगीकाे माया लाग्छ
आँखा बन्द छैन, सब देख्छु
जोर कानले म सबथोक सुन्छु
सालिकझै शालिन बन्नुछ
जुगौदेखि नै म चुप छु
समयलाई किन्न नसकेनि, हर घडीको माया लाग्छ
जिउनुमा लगाव हाेइन तर जिन्दगीकाे माया लाग्छ
निभाउनुछ छातीको आगो
टुटाउनुछ आदर्शको धागो
झुठलाई सलाम गर्नुछ
सत्यलाई गाड्नुछ नाँगो
नैतिकतालाई जलाएनी, सम्झी सम्झी माया लाग्छ
जिउनुमा लगाव हाेइन तर जिन्दगीकाे माया लाग्छ
बाँच्नुछ अझै कति, अझै कति रमाउनुछ
हरेक दिन तिम्रो मन सिउदोजस्तै रङ्गाउनुछ
शितलताको झरी छर्यौ
पत्थर थिए, देउता भए
मुस्कानको बत्ती बाल्यौ
अध्यारोमा झिलमिल बले
जिस्किएरै तिम्रो हात सधैभरी समाउनुछ
हरेक दिन तिम्रो मन सिउदोजस्तै रङ्गाउनुछ
चरीजस्तै आकाशमुनी
सँगै धर्तीमाथी हामी
सयौ वर्ष, जुनी-जुनी
सधै जीवनसाथी हामी
इन्द्रेणीझै सपना छ, हर रङले सजाउनुछ
हरेक दिन तिम्रो मन सिउदोजस्तै रङ्गाउनुछ
यो मनको तन्नामा अक्सर निदाउछु
म जे होइन त्यहि बताउछु
न हिजोको सम्झना, न बिहानी याद छ
बस् छ जिन्दगी, रात-रातभर जाग्छ
कल्पनामा डुब्छु, धुँवामा हराउछु
म जे होइन त्यहि बताउछु
हत्केलामा खुशी अडेझै बस्छ
झन् बढी कस्छु, झन् बढी खस्छ
खै के-के अँगाल्छु, केसँग डराउछु
म जे होइन त्यहि बताउछु
मेरो मान्छे छ आज टाढा कतै
मेरो नि दोष छ आधा जति
पाइलाहरू बढ्छन् आफै-आफै
म यात्रा रोजु-नरोजु
भेट्नेहरू भेट्छन् आफै-आफै
मनबाट खोजु-नखोजु
तिमि मबाट पर जादा उतै
मेरो नि दोष छ आधा जति
दुरी पो बढ्यो कि आफै-आफै
म तिमिलाइ सोधु-नसोधु
विश्वास ढल्यो कि आफै-आफै
म तिमिसँग बोलु-नबोलु
आज बुझे एक्लो हुँदा यतै
मेरो नि दोष छ आधा जति
न कसैले चित्रमा उतार्न सक्यो
न कसैले शब्दमा सार्न सक्यो
यो मनको स्वरूप के हो
यो मनको रूप के हो
छालजस्तो आउछ, जान्छ, पानी त होइन
जताततै उडिरहन्छ, यो हुरी त होइन
न कसैले रहस्य उघार्न सक्यो
न कसैले मनलाइ मार्न सक्यो
यो मनको स्वरूप के हो
यो मनको रूप के हो
कति चोटहरू दिन्छ, खुकुरी त होइन
कति चोटहरू लिन्छ, अचानो त होइन
न कसैले वशमा पार्न सक्यो
न कसैले नाता टार्न सक्यो
यो मनको स्वरूप के हो
यो मनको रूप के हो
नदिजस्तै जिन्दगीको दुई किनारा भइदिए
बगिरहन, चलिरहन, एक बहाना भइदिए
यादहरू, छालहरू, आइदिन्छ, गइदिन्छ
गहिराइमा मनलाइ डुबाई, बेहोशीमा लइदिन्छ
उत्रिनलाई, तैरिनलाई, कोहि सहारा भइदिए
बगिरहन, चलिरहन, एक बहाना भइदिए
आँखाहरू, साँझहरू, ढलिदिन्छ, निदाईदिन्छ
डुबाएर सपनीमा, अँधेरीमा तड्पाइदिन्छ
निदबाट ब्युझिनुछ, मेरो बिहान भइदिए
बगिरहन, चलिरहन, एक बहाना भइदिए
म ज्युनुको बहाना
म चल्नुको सहारा
मेरो आकाशको तारा
मेरो नदीको किनारा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म मायामा ।
……………………………
जे पर्छ जिवनमा
मात्र तिमि यो मनमा
आदि-अन्त्य तिमि नै
तिमि मेरो हरपलमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म प्रेममा ।
……………………………
देख्छु सपनि जति म
निदाउछु तिम्रो छातीमा
दिन, रात, साँझमा
जिन्दगी बितोस् साथमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म पिरतीमा ।
समय शरणार्थी हुदैन कसैको
जाबो पृथ्वी, आकाशै खसे पो
म हराइरहन्छु
यो मनको आकाशगंगामा ।
ब्रम्हाण्ड मानौ टुक्रा मुटुको
भारी हो यो मेरै पिठ्युँको
म अडिरहन्छु
यो मनको अन्तरिक्षमा ।
इच्छा-आकांक्षा पोख्न सके पो
आसुको रहमा डुब्न सके पो
म तैरिरहन्छु
यो मनको समुंद्रमा ।
पर्दा भित्र, पर्दा बाहिर
उजेली र रात
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
सम्झनाको लुकामारी
एक्लोपनलाइ एक्लै पारी
ढोका बाहिर, ढोका भित्र
आफ्नै हुन्छ साथ
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
कुर्दाकुर्दै फुल्यो धुपी
अँगालोमा आफ्नै लुकी
दैलो भित्र, दैलो बाहिर
चियाउछ चाँद
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
हाँगामाथी सुस्तरी टेकेर
हिउदमा सुकेर, झरीमा रूझेर
यि पाइला हुन् कि फूलहरू
फूल्दै गाउछन्, जीवनका धुनहरू
कहिले ग्रहण, कहिले खुशी
पूर्णे आउछ, आउछ अौसी
अँधेरीमा चाँदनी छरेर
तारासँग मिलेर, रातसँग लडेर
जूनले फुक्छ बिगुलहरू
फूक्दै गाउछ, जीवनका धुनहरू
खाल्डा-खुल्डी कति-कति यात्राभरी
चोट - खत - दाग होला मनभरी
मनको खालीपनलाइ पुरेर
छहारीले घेरेर, दुखलाइ छेकेर
चौतारीका शीतल पलहरू
सधै गाउछन्, जीवनका धुनहरू
मनमा सबको देउतै त हुन्छ - सुनेथे
सबै मान्छे एउटै त हुन्छ - सुनेथे
तर सत्य बेग्लै हुदो रै'छ
छुन्न म आसु, मैले छुदा विष बन्दो रै'छ
हास्छ मूर्ती - मैले खोपेको पत्थरको मूर्ती
बाँच्न देउ मलाइ, खै मेरो आकाश, मेरो धर्ती ?
मलाइ मान्छे नमान्ने, यो देउता म मान्दिन
मलाइ मान्छे नठान्ने, समाज म चिन्दिन
यो हावा, यो पानी, साझा त हुन्छ - सुनेथे
निराशामा नि आशा त हुन्छ - सुनेथे
सुनेजस्तो संसार नहुदो रै'छ
छुन्न म आसु, मैले छुदा विष बन्दो रै'छ
चन्द्रमाको आसु बनी
उजेली थोरै खसिदियो
रात रोयो, मन रोयो
ओठ भने हासिदियो
मुहारभरी झरी पर्छ
आँखा टिलपिल भइदिदा
रसाउछ यो मनको भित्ता
एक्लै गीत गाइदिदा
जूनकिरी उड्दै-उड्दै
पर कतै विलाइदियो
रात रोयो, मन रोयो
ओठ भने हासिदियो
बाहिर फैलि दिन्छु बरै
बोल्ने कुरा अर्कै हुन्छ
भित्र थिग्रि दिन्छु कठै
मनले मनमै कुरा थुन्छ
मुकुण्डोको खेती गर्दै
मान्छे जूनी बाँचिदियो
रात रोयो, मन रोयो
ओठ भने हासिदियो
यि आँखाको निन्द्रा ति आखाँबाट हुन्छ पुरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
तिमी त्यहा छौ, मेरा पाइला जहा भएन
सँगै हुनुको परिभाषा के हो थाहा भएन
मलाइ त सँगै लाग्छन् रूखका पात र जरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
चट्याङ आउदा म अहिले पनि डराउछु
तिमि सम्झि आफ्नै छायामा म हराउछु
यो झरीमा चुपचाप ओत लाग्छ मनको चरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
Subscribe to:
Posts (Atom)
