जति पटक धोएपनि
जादैन दाग
मेरो गलबन्दीबाट ।
सायद
उनीभन्दा पनि
बढी टिकाउ रैछ
उनको ओठको लिपिस्टिक ।
नजिस्कनु भन्छन् मृत्युसँग
म अबुझ
चुमिरहन्छु मृत्युलाइ ।
नपत्याए हेर
मेरो ओठको चुरोट ।
#Smoking_Kills
यि आँखाको निन्द्रा ति आखाँबाट हुन्छ पुरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
तिमी त्यहा छौ, मेरा पाइला जहा भएन
सँगै हुनुको परिभाषा के हो थाहा भएन
मलाइ त सँगै लाग्छन् रूखका पात र जरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
चट्याङ आउदा म अहिले पनि डराउछु
तिमि सम्झि आफ्नै छायामा म हराउछु
यो झरीमा चुपचाप ओत लाग्छ मनको चरा
कोसौ टाढाबाट सुन्छु तिम्ले नभनेका कुरा
आज गनाइरहेछ
यो कोटको भित्री खल्ती
यहाँ भेटिएका छन्
सडेका
ल्वाङ, सुकमेल र सुपारी ।
आसुसित मुछिदा
बेस्वाद लागेको थियो
तिम्रो लगनको भोज
गल्तीवश
खल्तीभरी भर्न पुगेछु
एकमुठी माया भन्ठानेर।
मुसाजस्ता शब्द
भ्यागुताजस्ता पाना
र स्यालजस्ता गाता ।
न घर जस्तो
न चिडियाखाना जस्तो
न जिवन बुझाउने
न उज्यालो बचाउने ।
यि सब किताब
एक-एक गरी च्यातिदेउ ।
कलम ठूलो कि तरवार ?
यो प्रश्न गर्ने कलमलाइ
भर्खरै लगाइयो हतकडी
र हुलियो
तरवारको कारागारभित्र ।
खतरनाक छ चुकुल
खुकुरीभन्दा पनि ।
चुकुल लाएपछि-
बन्द कोठामा
देश बेचेपनि
कसैले चाल पाउन्न ।
खुकुरी हार्दा कमसेकम
हारको कथा सुनाइन्छ ।
के कसैले सुनेको छ
चुकुलको कथा ?
मोटा-पातला
ठूला-साना
पुराना-नया
हरेक बोतलहरू
बिर्कोबिना रित्ता हुन्छन् ।
सानो बिर्कोको ठूलो काम छ
सायद !
केहि सानो हुदैन
कोहि सानो हुदैनन् ।
म मार्बल भएर
मार्बलमै चिप्लिएर
पुग्न पाए हुन्थ्यो
तिम्रो अँगालोमा ।
तिमि चरी
आकाशमा उड्छ्यौ
म मार्बल
सायद भुइमै सुहाउछु ।
जती आफ्नो ठानेर
छातीमा टासेपनि
आखीरमा
टाउको टेकेरै छाड्छ सिरानी ।
कहाँ-कहाँ
टाढा-टाढाबाट बग्दै
आइदिन्छ पानी धारामा
मानौ आमाले पठाकि हुन्
एक बोरा कोशेली ।
सधै
कि दिमागको सुन्नु
कि दिलको
दिमाग र दिल नहुनेले
मोबाइलको सुन्नु ।
झरीमा ओढेपछि
भिझेको छाता
लैजान्न मान्छे कोठाभित्र
ढोकाबाहिरै पर्खाउछ ।
जसरी
भगवान पर्खाइ रहेछ
मन्दिर बाहिरै मूर्तीकारलाइ ।
हरेक पाइलामा
साथ दिदा पनि
हरेक मोडमा
सँगै हिड्दा पनि
थोरै मात्र च्यातिदा आज
जुत्ताजस्तै बदल्यो मान्छेले
आफ्नो हमसफर ।
सबैको
सबै-सबैको
व्यक्तिगत डायरी
लिक हुन पाए इन्टरनेटमा
थाहा हुने थियो-
इतिहासभन्दा पनि खुनी भविष्य ।
नियममै सधै बाँधिने भए
ग्राभिटिको नियम
मान्नु पर्थ्यो यो सिलिङले
र खस्नु पर्थ्यो
मेरो आङमाथी ।
धेरैथोक जोगाउन
केहि नियम
भत्काउनै पर्ने रै'छ ।
हातका रेखाले
यदि भाग्य लेखिन्थे भने
म तिम्रो पञ्जा चोरेर
लैजान्थे आफूसँग
र ती रेखाका डामहरू
सारिदिन्थे
मेरा हत्केलाभरी ।
यो ट्वाइलेटमा नभएको भए
सायद डाइनिङ टेबलमा हुन्थ्यो
या पूजाघरमा ।
कागजका पनि
कति जातहरू हुने
मान्छेमा झै ।
दाउरा जलाउदै गर्दा
तिम्रो सम्झना पनि जलाउछु
म सधै जलिबस्छु
म सधै आगो खेलाउछु
मलाइ चुल्हो भन्ठान्छन्
र रोटी सेकाएर जान्छन् मान्छे ।
चिसो मन
चिसो सम्बन्ध
र चिसो सोच
आधुनिक मान्छे
मानौ फ्रिज बनिसके ।
तासजस्तो नबन्नु भन्थे बा
भन्थे-
"जित्नेले पनि फालिदिन्छन्
हार्नेले पनि फालिदिन्छन् ।"
बरू छाता जस्तो बन्नु भन्थे
भन्थे-
"झरीमा पनि काम लाग्नु
घाममा पनि काम लाग्नु ।"
बेलनले घाटीमा थिचेर
अन्तिम थोपा पनि
निचोर्दैछु
यतिखेर-
म कारखानाको
मालिकझै लाग्दैछु
र यो टुथपेस्ट
श्रमीकझै ।
शरीरभित्र छन्
काला पुराना घाउहरू
तिमि पनि बुझि-नबुझि
ममाथी थुकिदिन्छौ
अरूलाइ सफा गर्दा गर्दै
म डस्टबीन, फोहोरी कहलिसके ।
संसारको कुरा सुनाउछ
तर मेरो सुन्दैन
मलाइ मेरी प्रेमिका
र यो टेलिभिजन उस्तै लाग्छ ।
यताउता सार्दा
घामका किरण झर्छ हातभरी
मानौ यो पर्दा हल्लाउदा
याद झर्छ हातभरी
पर्दा बाहिर गएको भए
घामको किरण मेरो हुन्थ्यो
म पर्दा भित्र छु
केवल याद मेरो भयो ।
आदिकालमा केवल भित्ता थियो
सब बन्धक थिए
अहिले यहाँ झ्याल बनेको छ
कमसेकम चुपचाप
स्वतन्त्रता चियाउन पाइएको छ
भोली यहाँ म ढोका बनाउनेछु
र सधैलाइ स्वतन्त्र हुनेछु ।
ह्याङ्गरमा झुण्डीएको छ
एउटा भिझेको रेनकोट
एउटा फाटेको पाइन्ट
अनि एउटा पुरा...नो सपना।
सपना झुण्डीदा
गर्धन झुण्डीएझै लाग्छ ।
कार्पेटको सफाइ अचम्मको हुन्छ
माथी - माथी कुचो लाउदा
तल झन् धुलो जम्छ
हो ठ्याक्कै
मुहारको मेक - अप जस्तै
आत्मामा धुलो जमिराख्छ ।
यो दिमागमा
कति लेखे - कति गीतहरू
कागजमा लेखिन
आज म सोच्छु
अब दिमागबाट पनि
सायद मेटिइसक्यो होला मेरा गीत
बा कतै छापियो कि हेलमेटमा !
सन्तानझै समय हुर्किसक्यो
र निकै अगाडि बढिसक्यो
यो भित्तेघडि चाहि
जहाको तहि छ
वृद्वाश्रमको वृद्व जस्तो ।
अलि ढिलो गरी बल्छ
तर यसकै भर छ
यो ट्युबलाइट हो कि मेरो देश ।
सस्तो
महँगो
गरिबको
धनीको
हर एक खाटहरू
केवल चिताको पूर्वाभ्यास रहेछन् ।
प्रायः
चिटिक्क
फेसनेबल
आकर्षक
र
एक्लो हुन्छन्
ब्युटिपार्लरमा थन्किएका सोफाहरू ।
पत्थरले थिचेर
अरूसँग लुकाएर
चुपचाप राखेको छु
एउटा पुरानो प्रेमपत्र
यो छातीको अध्यारो खाेपामा ।
खुल्छ
एकछिन बन्द हुन्छ
र फेरि खुल्छ...
म एकटकले यो ढोका हेर्दैछु
मानौ म तिम्रो आँखा हेर्दैछु ।
झुलभित्रको एक्लो लामखुट्टे
बडो भाग्यमानी मान्छ आफूलाई
उसलाइ थाहा छैन कि
झुल पनि महाजाल हो
जिन्दगी जस्तै ।
मनपरी घुमिरहन्छ
र अर्कैले रोकिदिन्छ
पंखा, पंखा रहेन आज
मानौ मेरो मन भैसक्यो ।
जथाभावी कोचेर आफूभित्र
कपडा, किताब र यादहरू
कुनामा थन्किरहेछ पुरानो दराज
मेरो मस्तिष्कझै ।
Subscribe to:
Posts (Atom)
