आँखामा दली हिलोको देउता...

आँखामा दली हिलोको देउता नाँच्छन् मान्छे कठैबरी !
त्रिशुल रोपी चेतनामा बाँच्छन् मान्छे कठैबरी !

अध्यारा मगजहरु मिली उज्याला घाम मार्छन् यहाँ
आफ्नै मृत्यु देखी-देखी हाँस्छन् मान्छे कठैबरी !

सभ्यतामा पर्दा हाल्न टपरीमा धुवाँ बाल्छन्
तुवालोमा सपनाहरु भाच्छन् मान्छे कठैबरी !

एक आत्मालाई बचाउनलाई कति आँखा रुवाउछौ खै ?
स्वर्ग पाउन स्वर्गीम जीवन ताच्छन् मान्छे कठैबरी !

पुराण, कुरान, बाइबल अनि त्रिपिटकमा आगो लगाऊ
युगौ पुराना डङ्गुर किन साँच्छन् मान्छे कठैबरी !

उज्यालाका आशहरु...

सल्बलाउछन् छातीभित्र सपनाका रासहरु
उदाउछन् बिहानीमा उज्यालाका आशहरु

फाटेको यो फरियाले के बित्ला र सिंगो जिवन ?
मुटु काँप्छ जसै साँझ रित्ता हुन्छन् गाँसहरु

हसियाँको कोलाहलमा रगत छट्पटाउछ सधै
चिथोरिन्छन् जब आशु राता हुन्छन् घाँसहरु

बिछ्यौनामै जून पनि रोइरहे जस्तै लाग्छ
किन देख्छु सधै राती ताराका यी लाशहरु ?

आशु पुछि अब कोर्छु मेरै हसियाको कथा
अनि लेख्छु किन बन्छन् मालिक अनि दासहरु ?

कालो बादल चिरेर...

गीत

कालो बादल चिरेर खुल्छ रातो घाम

फुल्नु छ गुँरास, फुल्छ कुनै याम

परेलीबाट रगत बँग्ला कति क्षण ?

रुनेहरु हाँस्ने आउला कुनै दिन

ढल्नु छ विभेद, ढल्छ कालो नाम

फुल्नु छ गुँरास, फुल्छ कुनै याम

बढ्छौं जित भेट्न, अब लुकिन्न

झुक्यौ युगौयुग, अब झुकिन्न

जल्नु छ अन्याय, जल्छ कु-काम

फुल्नु छ गुँरास, फुल्छ कुनै याम

मलामीहरु

मलामीहरु उकालो चढ्छन्
ओरालो झर्छन्
तर कहिल्यै थाक्दैनन् ।

गोडाहरु थाक्थे पहिला
जीवनभरका बोझहरु थाम्दा
तर कठिन गोरेटोमा पनि
आज थाकेनन्
गल्थे शरीरका त्यान्द्राहरु
अरुको लागी पसिना झार्दा
तर आज भीरपाखाँमा
लड्दालड्दै पनि गलेलन्
कुन्नी के रहस्य छ
यो शान्तिभित्रको कोलाहलको
अनौठो यात्रामा
कोही थाक्दैनन्
कहिल्यै थाक्दैनन् ।

पहिले-पहिले बगाएर
पुराना मालिकका लासहरु
मलामीहरु फर्किन्थे साँझपख
र कलेसीमा नुहाएर
सुस्ताउथे ओछ्यानमा दशकौसम्म
आज पनि फर्किए उनीहरु मलामीबाट
शाहि मलामीबाट
तर आश्चर्य !
नुहाएनन् आज
सुस्ताएनन् आज
बरु टिकट किन्दैछन् रे
राजधानी जाने बसको
मलामी बन्नु छ रे अब
सिँहदरबारको

मलामीहरु उकालो चढ्छन्
ओरालो झर्छन्
तर कहिल्यै थाक्दैनन् ।

(०७-०३-०६६)

रातलाई पनि साथमा ल्याउँ

रात कुरुप समय हो
यो चुपचाप देखिन्छ
तर रातमा सबैभन्दा बढी कोलाहल हुन्छ ।

सिमानाका बलात्कारका चित्कारहरु
जोडले सुनिन्छ रातमा
पुराना लासहरुको हुकुमे शासनको दुर्गन्ध
जोडले हुइँकिन्छ रातमा
रातमा रोबोटहरुको रिचार्ज हुन्छ
र झन शक्तिशाली हुन्छन् रिमोटवालाहरु
रातमा दाल र चामलमा बारुद मिसाउँछन्
पुराना काला व्यापारीहरु
रातमा मुस्कुराउँदै डढेलो ताप्छन्
बिर्खे साहु र मुखियाहरु
रातमा महाकाली र सुस्ता बेच्छन्
इतिहासका नपुंसकहरु
रात कालो हुन्छ
र काला दागहरु पनि अन्धकारमा हराउँछन् कतै
रात बाक्लो हुन्छ
र बाक्लो छायाँ पनि घुलमिल गर्छ फेरि त्यही रातसँग
रात बडो निर्मम हुन्छ
र चलाउँछ अन्धकारमा चक्कुहरु
रात कुटिल हुन्छ
र सुताउछ पुरानै चेतनामा संसार
तर
चट्याङका प्रहारहरुसँग डराउँछ रात
फगत एक जुनकिरीले हराउँछ रातलाई
बिहानीको उदयमा मर्छ रात
समयको सुइसँग मात खान्छ रातले
त्यसैले रातलाई पनि साथमा ल्याउँ
आखिर
रातमा उज्याला मान्छेहरु टाठ्ठै चिनिन्छन् ।

धर्ती फेरी...

धर्ती फेरी फुल्ने गरी नागासाकी फुल्यो
भियतनामको ज्वाला हेर इराकमा बल्यो

मस्तिष्कमा राज गर्न खोज्नेहरु हेर
कालगति आफ्नो आफै रोज्नेहरु हेर
बन्दुकको गोली फेरी तिम्रोतिर चल्यो
भियतनामको ज्वाला हेर इराकमा बल्यो

अणुबम बेचिकन शान्ति सन्देश छर्छौ
सुरजको प्रकाशलाई हत्केलामा भर्छौ
हिजो बोल्न नसक्नेले आज युद्ध लड्यो
भियतनामको ज्वाला हेर इराकमा बल्यो

तिम्रै जन तिम्रै निम्ति भारी पर्ने भए
सत्ता तिम्रो गिराउन मरी मेट्ने भए
तिम्ले आफ्ना ठान्ने पनि सत्यतिर झर् यो
भियतनामको ज्वाला हेर इराकमा बल्यो

धर्ती फेरी फुल्ने गरी हिरोशिमा फुल्यो
भियतनामको ज्वाला हेर इराकमा बल्यो

र त बाढी आउँछ

निकासको बाटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ
विकासको पाटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ

खन्नेकै आखिर हुनुपर्ने सधै यो धरती
आकाशको साटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ

लुकाउछौ अँध्यारोमा तिमी शहिदको शिवपुरी कथा
हर सासको टाटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ

अल्झाउछौ काढेतारको तिम्रो षड्यन्त्रमा अझै
बतासको बाटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ

सुस्ता लुम्बिनी बेच्छौ अरे देश दुखेको बेला
इतिहासको माटो दिदैनौ र त बाढी आउँछ

०८-०२-०६५

सगरमाथा रङ्गिनेछ

सगरमाथा रङ्गिनेछ गुराँसको रङमा
माटो बँग्नेछ हाम्रो आफ्नै धड्कनमा

आफै बुन्छौ कंचनजङ्घा
आफै चुन्छौ स्वतन्त्रता
फिर्ता ल्याउछौ नैनीताल आँदो साउनमा
माटो बँग्नेछ हाम्रो आफ्नै धड्कनमा

सुस्ता-काली गर्जीदिन्छ
कालापानी उर्लीदिन्छ
कागँडा र टिस्टा हाँस्दा मेरै आँगनमा
माटो बँग्नेछ हाम्रो आफ्नै धड्कनमा

०६५-११-२८