तिमी त हमेशा याद अाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
मलाइ तिमी पछि सताउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
म त पानी बनी बर्सिदिन सक्छु तिम्राे साउने यामहरूमा
मलाइ झरीमा भेटाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
एकातिर तिमी हाै जीवन मेरी, अर्काेतिर देश तड्पीरहेछ
अाशु झारी अर्काेदिन बाेलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
न हुन्थ्याे याे धर्ती, न हुन्थ्याे याे अाकाश, त कसरी हामी भेटीन सक्थ्याै ?
याे माटाेमै माया फलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
बिचराे
खुद याे बाटाेलाइ था छैन
याे बाटाेकाे टुप्पाे का गएर मिल्छ ?
याे बाटाेकाे नाउ जसकाे नाउमा राख्या छ
याे बाटाेकाे कुनै साइनाे छैन तीसँग नी
बिचराे खुद याे बाटाेलाइ था छैन
काे थिए ती ?
कैले थिए ती ?
वा साच्ची थिए कि थिएनन् ती ।
खन्दाखन्दै बाटाे
जाे बनिसके माटाे
तीन्लाइ बरू पुग्नुथ्याे
अाफ्ना बालखाकाे ठुटे सपनासम्म
अाफ्नी जहानकाे अधुरा रहरसम्म
किन्तु
अाफै हिड्न पाएनन् तीन्ले
अाफैले खनेकाे बाटाेमाथी ।
अचेल याे बाटाेमाथी हिडेर
खुब कुद्छन्
माेटर, खच्चड र ढुँगाजस्ता पैतलाहरू
जाे याे फित्तेदार राजमार्गकाे
अजङ्ग नाउ देखेर झुक्दै प्रणाम गर्छन् ।
सबका सब पैतला
बाटाे कुल्चेर अघि बढ्छन्
बाटाे खन्दाखन्दै माटाे बनेकालाइ
कुल्चेर अघि बढ्छन् ।
साच्ची !
कति भयानक छ
याे बाटाेकाे सहयात्रा ।
(2072-01-03)
Watch Full playlist
Watch Full playlist
अब पाउरोटीको सोफामुनी रातारात भेटिदैछ
चटपट खाएर फालेका पुराना कागज
यहि कागज थमाएर शीतलहरको हातहातमा
यो मौसम बाड्दैछ एक हिउदको संविधान
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?
सर्वोच्च चाेमोलुङ्मालाइ कुप्री पर्न लगाएर
धरहरा अझ अग्लीदैछ
कतै घोषणा हुन बेर छैन
नया सर्वोच्च शीखर 'धरहरमाथा'
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?
खोलीमा छरेर मन्द विष
सुस्ताएको माछा हेरेर बोल्छन् नाथ
कति शान्त छ मेरो घर
सुत्न देउ यहि स्थिर चिहानमा
यिह एकल धार्मीक सभामा सुत्न
के मञ्जुर हुनुहुन्छ ?
तपाइलाइ कागज मात्र चाहिएको हो भने
टन्नै छन् डम्पीङ साइडहरू
खोज्नु ।
(Jan 11, 2015)
तिमि नदिभै बगीरहन्छ्याै
म किनारामा रूझ्दै एक्लै रमाउछु
म बगरकाे मान्छे
तिमि सागरकाे मान्छे
सूर्यकाे घाम सक्दिन म दिन
शीतल जूनकाे उजेली दिनेछु
नदाज मलाइ कुनै तारासँग
ताराभन्दा बढि म जलिदिनेछु
तिमि चरीझै उडिरहन्छ्याै
म धर्तीमा तिम्राे छाया पछ्याउछु
म धर्तीकाे मान्छे
तिमि आकाशकाे मान्छे
छ केही त संघार मनमा
सायद त्यसैले केही भन्दिनाै
मैले खाेले याे दिलकाे आकाश
तिमि त अह केही बाेल्दिनाै
तिमि अर्कै संसार राेज्दैछ्याै
म भने यात्रामा तिमिलाइ खाेज्दैछु
म डुँगाकाे मान्छे
तिमि ढुँगाकाे मान्छे
सरकारको पोस्टबक्समा
भख्खर खसालेको छु उपहार
'बुर्का'।
अब त चाल पाओस् सरकारले पनि
निस्सासिनुको सहि अर्थ ।
प्रत्यक बिहान हेरोस् ऐना
र देखोस् आफ्नो कालो शरीर
वा देखाओस् आफैलाइ कालो झण्डा ।
अबदेखि
म चाहि लाउनेछैन बुर्का ।
जो रोक्दैछ मेरो उडान
सरकार ! तिमीलाइ मेरो उपहार भो 'बुर्का' ।
(असोज १९, २०७१)
म चाहन्छु
आइदियोस सानो हावा
पसिदियोस् यो पातलो गातामूनी
र पढिदियोस् मेरो पनि आत्मकथा ।
म बेनाम
जो हराएको छु दशकदेखि
यो जङ्गलको भुल्भुलैयामा
भेटेको छैन कुनै अर्को मान्छे
र थाहा पनि छैन
यो जङ्गलबाट निस्कने बाटो, छ वा छैन ।
म झोलुँगामा निदाएको बेलामै
आएथ्यो एउटा हुरी
र सुनाएथ्यो–
यो जङ्गलमा छ ब्युँझने ओखती
यो जङ्गलमा छ
झोलुँगादेखि मुक्तिसम्मको अचुक बाटो
यहि जङ्गलबाटै हिडेर चाल पाउनेछु मैले
किन आत्महत्या गरे मेरा बाआमाले
मलाइ यो झोलुँगामा एक्लै छाडेर ?
किन कोही मजस्ताले
देख्न पाउदैनन् आनन्दी उज्यालो ?
बरा !
सब झुठो बोलेको रैछ हुरीले ।
आखीर मेरो काँध चढेर
कटिगयो हुरी यो जङ्गलबाट
र भन्यो–
तिमी खोज्दै गर्नु
आफै आफ्नो बाटो ।
हिड्दाहिड्दै यो जङ्गलमा
म चाहन्छु
भेटियोस् कुनै नदी
र बगाइजाओस् मलाइ
जर्सापको मात्र आत्मकथा गुन्गुनाउन छाडी
रुझाओस् मेरो पनि चेहरा
र कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।
भौतारिदा भौतारिदै यो जङ्गलमा
उम्रीसकेछ मेरो–
घोगाकोजस्तो लामो जुँगा
लहराजस्तो कपाल
र सुइरोजस्ता नङ
यो जङ्गली स्वरुपमा उस्तै देख्छु म–
हुरीका बतासे कुरा र जर्सापको खूनी आत्मकथा ।
भो चाहिदैन अब यो ‘जङ्गलको सौन्दर्यशास्त्र’
जहाँ वर्षौ भयो
मैले आफ्नो लागी स्वास लिन नपाएको ।
आज यतिखेर
औधी याद आएको छ मलाइ
मेरो झोलुँगाको
कम्तीमा त्यहि झोलुँगाको पासो बेरेर
भेट्न त सक्थे म, मेरा बाआमालाइ
र आफै सोध्न सक्थे–
‘कहाँ हरायौ जीवनको लालपुर्जा ?
म खोजीदिउ ?’
अब त त्यो बाटो नी बन्द भैसक्यो
सायद, अर्को दशकौसम्म ।
म चाहन्छु
आइदियोस् कुनै शिकारी
र मृग सम्झेर
हानीदियोस् मलाइ पनि वाण
तर यहि बहानामा
कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।
(भाद्र, ०७१)
