मुसाजस्ता शब्द
भ्यागुताजस्ता पाना
र स्यालजस्ता गाता ।
न घर जस्तो
न चिडियाखाना जस्तो
न जिवन बुझाउने
न उज्यालो बचाउने ।
यि सब किताब
एक-एक गरी च्यातिदेउ ।
कलम ठूलो कि तरवार ?
यो प्रश्न गर्ने कलमलाइ
भर्खरै लगाइयो हतकडी
र हुलियो
तरवारको कारागारभित्र ।
खतरनाक छ चुकुल
खुकुरीभन्दा पनि ।
चुकुल लाएपछि-
बन्द कोठामा
देश बेचेपनि
कसैले चाल पाउन्न ।
खुकुरी हार्दा कमसेकम
हारको कथा सुनाइन्छ ।
के कसैले सुनेको छ
चुकुलको कथा ?
मोटा-पातला
ठूला-साना
पुराना-नया
हरेक बोतलहरू
बिर्कोबिना रित्ता हुन्छन् ।
सानो बिर्कोको ठूलो काम छ
सायद !
केहि सानो हुदैन
कोहि सानो हुदैनन् ।
म मार्बल भएर
मार्बलमै चिप्लिएर
पुग्न पाए हुन्थ्यो
तिम्रो अँगालोमा ।
तिमि चरी
आकाशमा उड्छ्यौ
म मार्बल
सायद भुइमै सुहाउछु ।
जती आफ्नो ठानेर
छातीमा टासेपनि
आखीरमा
टाउको टेकेरै छाड्छ सिरानी ।
कहाँ-कहाँ
टाढा-टाढाबाट बग्दै
आइदिन्छ पानी धारामा
मानौ आमाले पठाकि हुन्
एक बोरा कोशेली ।
सधै
कि दिमागको सुन्नु
कि दिलको
दिमाग र दिल नहुनेले
मोबाइलको सुन्नु ।
झरीमा ओढेपछि
भिझेको छाता
लैजान्न मान्छे कोठाभित्र
ढोकाबाहिरै पर्खाउछ ।
जसरी
भगवान पर्खाइ रहेछ
मन्दिर बाहिरै मूर्तीकारलाइ ।
हरेक पाइलामा
साथ दिदा पनि
हरेक मोडमा
सँगै हिड्दा पनि
थोरै मात्र च्यातिदा आज
जुत्ताजस्तै बदल्यो मान्छेले
आफ्नो हमसफर ।
सबैको
सबै-सबैको
व्यक्तिगत डायरी
लिक हुन पाए इन्टरनेटमा
थाहा हुने थियो-
इतिहासभन्दा पनि खुनी भविष्य ।
नियममै सधै बाँधिने भए
ग्राभिटिको नियम
मान्नु पर्थ्यो यो सिलिङले
र खस्नु पर्थ्यो
मेरो आङमाथी ।
धेरैथोक जोगाउन
केहि नियम
भत्काउनै पर्ने रै'छ ।
हातका रेखाले
यदि भाग्य लेखिन्थे भने
म तिम्रो पञ्जा चोरेर
लैजान्थे आफूसँग
र ती रेखाका डामहरू
सारिदिन्थे
मेरा हत्केलाभरी ।
यो ट्वाइलेटमा नभएको भए
सायद डाइनिङ टेबलमा हुन्थ्यो
या पूजाघरमा ।
कागजका पनि
कति जातहरू हुने
मान्छेमा झै ।
दाउरा जलाउदै गर्दा
तिम्रो सम्झना पनि जलाउछु
म सधै जलिबस्छु
म सधै आगो खेलाउछु
मलाइ चुल्हो भन्ठान्छन्
र रोटी सेकाएर जान्छन् मान्छे ।
चिसो मन
चिसो सम्बन्ध
र चिसो सोच
आधुनिक मान्छे
मानौ फ्रिज बनिसके ।
तासजस्तो नबन्नु भन्थे बा
भन्थे-
"जित्नेले पनि फालिदिन्छन्
हार्नेले पनि फालिदिन्छन् ।"
बरू छाता जस्तो बन्नु भन्थे
भन्थे-
"झरीमा पनि काम लाग्नु
घाममा पनि काम लाग्नु ।"
बेलनले घाटीमा थिचेर
अन्तिम थोपा पनि
निचोर्दैछु
यतिखेर-
म कारखानाको
मालिकझै लाग्दैछु
र यो टुथपेस्ट
श्रमीकझै ।
शरीरभित्र छन्
काला पुराना घाउहरू
तिमि पनि बुझि-नबुझि
ममाथी थुकिदिन्छौ
अरूलाइ सफा गर्दा गर्दै
म डस्टबीन, फोहोरी कहलिसके ।
संसारको कुरा सुनाउछ
तर मेरो सुन्दैन
मलाइ मेरी प्रेमिका
र यो टेलिभिजन उस्तै लाग्छ ।
Subscribe to:
Posts (Atom)
