तड्पिन्छ मन त्यसै, माया अलि ज्यादा छ
कृष्ण यहाँ एक्लै छ, खै कुन्नी कता राधा छ
याे मन, मेराे जिवन त्याे चाँदकाे नाम गरिदिए
कहिले चाँद विलाउछ, कहिले चाँद आधा छ
कि माटाेमुनी गल्नु छ, कि दाउरामाथी जल्नु छ
जता जता भन्छ जिन्दगी, उतै उतै चल्नु छ
समय तिम्रो, मेरो, अह ! रहेनछ कसैको
बिहान बनी जाग्नु छ, साँझ बनि ढल्नु छ
न सर्माउदै भेट्नु छ, न भक्कानिदै छुट्नु छ
बस् भाेक छ केही, खाना खानु छ र चुठ्नु छ
प्रेमकाे आयु एक घडीकाे मात्र भा'छ अचेल
सँगै सुत्नु छ, सबेरै उठ्नु छ, एक्लै कुद्नु छ
आँसु जम्मै जलाउनु, बस् मुस्कान फुलाउनु
अरूलाइ हाेइन, आफ्नै सपनीलाइ भगवान बनाउनु
यहाँ कहिले छाड्छ आफ्नै छायाले, थाहा हुन्न
छायाबिना बाँच्न सक्ने छुट्टै संसार बनाउनु
तिमिलाइ चाहने काेही आफ्नो छ, याे एहसास गजबकाे हुन्छ
मिठाे बेचैनी हरपल, बिहान दिउसाे साँझ, गजबकाे हुन्छ
जिन्दगीकाे आखिरी लक्ष्य खुशी हाे, यहि मानेर चल्दै गर्दा
सँगै हिड्ने छ काेही खास, याे आभास गजबकाे हुन्छ
तारा नउदाएरै रात आवाद भइरहेकाे हुन्छ
टाढा हुदाँ झन् गार्हो, याद आइरहेकाे हुन्छ
पानी जस्तै समय, कहा सुरू ? कहा खतम ?
नभेट्दा पनि मनबाट सम्वाद भइरहेकाे हुन्छ
भन- कलम, फूल, तरवारमा, के ठूलो ?
मरेपछि चिहान अनि दरबारमा, के ठूलो ?
बिदाइको आसुले धेरैथोक भनिरह्यो
दुलही लाई आमा र श्रृङ्गारमा, के ठूलो ?
म मन निचोरेर धन थुपारू कसरी ?
चोखो भावना र महँगो हारमा, के ठूलो ?
सपनाको बाटो सजिलो हुदैन पक्कै
बिस्तारै पुग्नु वा लड्नु हतारमा, के ठूलो ?
जिन्दगी कति सुखी, खुशी हुने रै'छ
के सानो भनी जोखियो, बेकारमा के ठूलो ?
साभार: https://www.sahityapost.com/2020/08/14575/ (२०७७-०५-१४)
मैले बा'को कविता लेखेकै रहेनछु आजसम्म
बरू ईश्वरको कविता लेखेको रहेछु
आखीर, कुरा एउटै त हो ।
Subscribe to:
Posts (Atom)
