बुर्का

सरकारको पोस्टबक्समा
भख्खर खसालेको छु उपहार 
'बुर्का'।

अब त चाल पाओस् सरकारले पनि
निस्सासिनुको सहि अर्थ ।

प्रत्यक बिहान हेरोस् ऐना
र देखोस् आफ्नो कालो शरीर
वा देखाओस् आफैलाइ कालो झण्डा ।

अबदेखि
म चाहि लाउनेछैन बुर्का ।

जो रोक्दैछ मेरो उडान
सरकार !  तिमीलाइ मेरो उपहार भो 'बुर्का' ।

(असोज १९, २०७१)

आत्मकथा

म चाहन्छु
आइदियोस सानो हावा
पसिदियोस् यो पातलो गातामूनी
र पढिदियोस् मेरो पनि आत्मकथा ।

म बेनाम

जो हराएको छु दशकदेखि
यो जङ्गलको भुल्भुलैयामा
भेटेको छैन कुनै अर्को मान्छे
र थाहा पनि छैन
यो जङ्गलबाट निस्कने बाटो, छ वा छैन ।

म झोलुँगामा निदाएको बेलामै

आएथ्यो एउटा हुरी
र सुनाएथ्यो–
यो जङ्गलमा छ ब्युँझने ओखती
यो जङ्गलमा छ
झोलुँगादेखि मुक्तिसम्मको अचुक बाटो
यहि जङ्गलबाटै हिडेर चाल पाउनेछु मैले
किन आत्महत्या गरे मेरा बाआमाले
मलाइ यो झोलुँगामा एक्लै छाडेर ?
किन कोही मजस्ताले
देख्न पाउदैनन् आनन्दी उज्यालो ?
बरा !
सब झुठो बोलेको रैछ हुरीले ।

आखीर मेरो काँध चढेर

कटिगयो हुरी यो जङ्गलबाट
र भन्यो–
तिमी खोज्दै गर्नु
आफै आफ्नो बाटो ।

हिड्दाहिड्दै यो जङ्गलमा

म चाहन्छु
भेटियोस् कुनै नदी
र बगाइजाओस् मलाइ
जर्सापको मात्र आत्मकथा गुन्गुनाउन छाडी
रुझाओस् मेरो पनि चेहरा
र कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।

भौतारिदा भौतारिदै यो जङ्गलमा

उम्रीसकेछ मेरो–
घोगाकोजस्तो लामो जुँगा
लहराजस्तो कपाल
र सुइरोजस्ता नङ
यो जङ्गली स्वरुपमा उस्तै देख्छु म–
हुरीका बतासे कुरा र जर्सापको खूनी आत्मकथा ।

भो चाहिदैन अब यो ‘जङ्गलको सौन्दर्यशास्त्र’

जहाँ वर्षौ भयो
मैले आफ्नो लागी स्वास लिन नपाएको ।

आज यतिखेर

औधी याद आएको छ मलाइ
मेरो झोलुँगाको
कम्तीमा त्यहि झोलुँगाको पासो बेरेर
भेट्न त सक्थे म, मेरा बाआमालाइ
र आफै सोध्न सक्थे–
‘कहाँ हरायौ जीवनको लालपुर्जा ?
म खोजीदिउ ?’
अब त त्यो बाटो नी बन्द भैसक्यो
सायद, अर्को दशकौसम्म ।

म चाहन्छु

आइदियोस् कुनै शिकारी
र मृग सम्झेर
हानीदियोस् मलाइ पनि वाण
तर यहि बहानामा
कम्तीमा पढिदियोस्
मेरो पनि आत्मकथा ।
(भाद्र, ०७१)

पंखामन

मन पंखाजस्तो हुन्छ
जुन घुमिरहन्छ लगातार
तर फुत्कीन पाउदैन 
आफ्नो जराबाट ।

यहि पंखामनकै घुमाइबाट हेर्दा
स्थीर देखिन्छ संसार
स्थीर देखिन्छ सडकको मान्छे
स्थीर देखिन्छ आकाशमा चरा
हावा स्थीर
समय स्थीर
बस् स्थीर देखिदैन त
स्वयम् आफु ।

तर जब झ्याप्प निभ्छ बत्ती
रोकिन्छ पंखा
रोकिन्छ पंखामन
अनी चाल पाइन्छ आफ्नो गती
अथवा भनौ
खासमा आफु स्थीर भएको अनुभुति।

पर्दा


हलुका पर्दा नयाँ दुलहिजस्तै हुन्छ
शान्त पनि, चञ्चल पनि
निकैबेरसम्म चुपचाप रहन्छ पर्दा
तर सानो हावाले पनि
हल्लाइदिन्छ यसलाई ।

पर्दा हल्लीएपछि
मुस्कुराउछ झ्याल
काउकुती लाग्छ
झ्यालका सीसाहरुमा ।

त्यहि सीसाको पारदर्शी बाटो हुदै
आकाशको चेहरा देखिन्छ
सडकको थकान देखिन्छ
प्रकृतिका केही रङहरु देखिन्छन् ।

पर्दा बाहिरको संसार
अब कसैलाइ प्यारो लाग्दैन
अब त कोठा नै हो संसार
मोनिटरमा लहरै बस्छन् सबै महादेशहरु
फ्रेममा सजिन्छन् सुन्दर फूलका तस्विर
बाँसना दिन छदैछन् अनेकथरी अत्तर ।

तर झ्याल सत्य हो
झ्यालका पारदर्शी सीसा पनि सत्य हुन्
अझ त्यो भन्दा ठूलो सत्य हो
झ्यालमा टाँगिएको हलुका पर्दा
जसलाइ सानो हावाले पनि हल्लाइदिन्छ ।
(१६–१२–०७०)

KATHA WAI WAI KO: Brand Documentary

दोबाटोमा उभिएर

गिन्ती गर्दैछु जीवनका चोरबाटाहरु
यो दोबाटोमा उभिएर ।

म आएको सडकको कालो पाप्रो उप्काएर
सोध्न मन लागेको छ
कति भयो दुख्न थालेको ?
कति भयो हाँस्न छाँडेको ?

आकाशको परेलीमा जथाभावी कोतरेर
पार्न मन लागेको छ
एउटा ठूलो झरी
जोसँगै म बग्न सकु
कहि, कतै
कतिञ्जेल रहन सकुँला र म ?
यो दोबाटोमा उभिएर ।

म यत्तिकै अल्झिएको होइन यहाँ
मेरो यात्राको पनि आफ्नै कथा छ
जुन ‘एकादेश’ बाट शुरु हुदैन
किनकी मेरो देश
अझै ‘एकादेश’ बनेकै छैन ।

मेरो कथामा म शुरु हुन्छु
एउटा अन्तहिन डुबानबाट
जहाँ केवल पानी नै पानी छ
र म तैरिरहेछु कमलको पात बनेर
मञ्जुश्रीको तरवार बैशाखी लिई
जमिनमा उभिन सिक्छु एकदिन
र शानसँग शीर ठाडो पार्दै
फैलिन्छु स्वयम्भुको डाडोसम्म ।

तर चढ्दाचढ्दै उकालो
मनाउदा–मनाउदै उत्सव
काटिन्छु म अध्यारो झ्याङमा
र डोको भरेर चढाइन्छ
मेरो ओठ र नाक
एउटा पागल भाकलको लागी ।

आज खोज्दै गर्दा हराएको मेरो ओठ
अर्कैको ओठले घोषणा गर्छ
यो ‘नहराएको सूचना’
छाम्दै गर्दा ताँछिएको मेरो नाक
अर्कैले लाउछ नताछिएको लाहाछाप
यो ताछिएकै सम्म नाके मैदानमा
मलाइ नै पढाइन्छ
मेरो अर्कै इतिहास
र लुकाइन्छ मेरा आशुहरु
कुनै अध्यारो इनारमा ।

आज म आफै बामे सर्दैछु फेरि
र सोच्दैछु अबको यात्राबारे
यो दोबाटोमा उभिएर ।

यहाँ पुग्नलाइ
हिडिसकेछु अनेकौ बाटो
घुमिसकेछु अनेकौ घुम्ती
आएकै बाटोमा फर्किने
अब साहस छैन यी पैतलामा
अब त केवल हिड्नुछ अगाडि
कि दाया, कि बाया
म रोज्दैछु आउदो बाटो
या भनौ रोज्ने कोसीस गर्दैछु
यो दोबाटोमा उभिएर ।

घरि कुनै बच्चाजस्तै बनेर
उफार्न मन लाग्छ एउटा पुरानो सिक्का
‘हेड’ आए दाया
‘टेल’ आए बाया
घरि गन्ती गर्न मन लाग्छ अङ्कहरु
‘इन्फीनिटी’ सम्म
ता कि त्यसैको बहानामा
आराम गर्न सकुँ
थप केहीदिन ।

यो दोबाटोमा
छैन रै‘छ कुनै चौतारी
छैन रै‘छ कुनै विश्रामस्थल
बरु रै‘छ त केवल उजाड अवशेष
र ढुँगैढुँगाले बनेको
एउटा अतृप्त ‘मिराज’
जहाँ झुक्कीएर आउछन् केही चराहरु
र उड्छन् माथी–माथीबाटै
म जस्तै गरेर ।

यहि अल्झिरहने हो भने
म पनि हुन सक्छु शिकार
कसैको गुलेलीको
या आफ्नै हिनताको
झस्कीदै सोचिरहेछु
सोच्दै झस्किरहेछु
यो दोबाटोमा उभिएर ।
(१३–११–२०७०)

सालिक कलिङ सालिक

यो सालिकभन्दा अगाडिको बाटो
अब तिमी आफै तय गर
म त गोल हिडाइको पुँछारमा
थकाइ मार्दा मार्दै
आफै सालिक भएछु ।

सँगै सुरु गरेथ्यौ यात्रा
समय र मैले
समयभन्दा अगाडि दौडदादौडदै
टक्क जमे म एकदिन
जसरी चिसोले कठ्याङ्ग्रीएर पानी जम्ने गर्छ
ङिच्च दात देखाएर
छेउबाट समय सलल बगेको
लाग्छ आजै हो
अब तिमी आफै दौड
यो ‘फ्रिजिङ पोइन्ट’ भन्दा अगाडि
म त चिसोसँग लड्न नजान्दा
आज सालिक भएछु ।

मानौ म भइन
र छैन पनि त
त के फरक छ
के गती धिमा छ हावाको ?
के तेज कम छ किरणको ?
म जसरी उठाउथे शीर
मेरो लागी पो त्यो शीर थियो
अरुको लागी त त्यो
घिनलाग्दो पैतला पनि त रहेछ
म जसरी बुर्कुसी मारेर उड्दथे वायुयानमा
मलाइ पो थाहा थियो
मलाइ भेट्नुछ त्यो सम्म क्षितिज
तर कहाँ अरुलाइ चेत दिन सके मैले ?
अब तिमी आफै उडेर हेर यहाँबाट
कहाँ सजिलो छ र उड्न पनि ?
म त कुद्दाकुद्दै, उड्दाउड्दै
ठोकिएर चुचुरोभन्दा अलि मुनिको पत्थरमा
आज सालिक भएछु ।

सायद हर सालिकहरु
जीवनदेखि डराएरै सालिक बनेका रहेछन्
जीवनदेखि डराएरै
आज आफै छाप्दैछु अखबारमा
आफ्नै मृत्युको अफवाह
जुन अखबार समेत काम लाग्न सक्छ
कुनै चना चटपटेको घुम्तीपसलमा
म के मा काम लागुला ?
म सालिकझै भएर सोचमग्न छु
म सोचमग्न भएर सालिकझै छु ।
(२०७०–१०–०४)

मेरी दिदी - २

मेरी दिदी मैनबत्तीको मधुरो उज्यालोमा खोज्दैछिन्
आफ्नो श्रीमानको अन्तिम तस्विर
जुन भेटिनेबित्तिकै
उनी निदाएको छोरालाई पनि जबर्जस्ती उठाउनेछिन्
र चिच्याउदै बताउनेछिन्
'यि तिम्रो बुवा
हराउनुभा'थ्यो
आज भेटिनुभो ।'

कहिले मैनबत्ती हेर्दै
त कहिले मैनबत्तीले देखाएको साँघुरो भविष्य हेर्दै
उनले समय बिताउन जानेको पनि वर्षौ भइसकेछ
यसबिच उनको आँगनमा नफुलेका हैनन्
आश्वासनका रङ्गी-बिरङ्गी फूलहरु-
     १. छोरालाई पढ्न संविधानको चिल्लो गाता
     २. गाउनलाई सात सरगम मिलेको राष्ट्रिय गान
     ३. ओढ्नलाई चन्द्र-सूर्यवाल राष्ट्रिय ध्वजा
         आदि-आदि
तर उनको आकाशबाट त उहिल्यै विलाइसकेको छ
उनको प्यारो चन्द्र-सूर्य
अब बाकि छ त
मात्र एउटा च्यातिएको रातो पछ्यौरी
जुन ओढेर काट्नुछ उनले
यो चीसो जीवन ।

न त उनले कहिल्यै भेटीन्
आफ्नो श्रीमानको त्यो अन्तिम तस्विर
न त कहिल्यै निभ्न नै दिइन्
उनको पर्खाइको लामो मैनबत्ती
मैनबत्ती किन्न नसकेको बेला पनि
बालिदिन्छिन् अचेल उनी आफ्नो आँखा
जुन चुहिरहन्छ लगातार
मैनबत्तीझैँ ।
(०६-बैशाख-०६९)

युद्ध

Source: http://blogbishad.blogspot.com
जनवरीका लामा अध्यारा रातहरुमा
शान्त देखिने प्रत्यक परेवाहरु
चुपचाप युद्ध कोरलिरहेछन्

थोरै मकैका दाना खोतल्छन्
धेरै थोरै खान्छन्

अलि धेरै बारुद बनाउछन्
साच्चै !
यी पागल परेवाहरु
किन युद्ध जन्माउछन्

जोताहाहरु जोत्छन्
खोस्रीन्छन्
र खोज्छने जीवनहरु
प्रहरैप्रहरको शताब्दीको असीम यातनापिछ
उकालिन्छन् समरशीखरमा
र ताराहरुलाई साक्षी राखी
सबैभन्दा बढी राता गुराँस रोज्छन्
साच्चै !
यी पागल जोताहाहरु
किन युद्ध रोज्छन्

लुङ्गरीको बगरमा
काला बादलको
मनभरी गाली थापेर
फेरी पनि खुर्मी दिदी
प्रत्यकक कालरात्रीहरुमा
ढुङ्गा ओसार्न बगँर धाउछिन
आज वन गइछिन्
दुईचरओटा सिमल ढालेर
डोकोभरीको अली बलीयो
मुढा ओसारिछिन्
साच्चै !
यी पागल खुर्मी दिदीले
किन युद्ध ओसारिछिन्

अनुहारमै बडेमानको जुम्रा भेटाइदा
चोखो गाउँबाट निकालिएथ्यो जुल्फे
छेउकै बाहुनटोलमा
मनभरीको चिनी बर्षिदिदा
नछोइने पिँजडामा हुलिएथ्यो जुल्फे
घैटोमा बन्देजथ्यो जुल्फेलाई
घाममा बन्देजथ्यो जुल्फेलाई
अचेल साँझपख यो जुल्फे
मसाल बाल्दै आउछ
र सिँगै बस्ती बोक्छु भन्छ
साच्चै !
यो पागल जुल्फे
किन युद्ध बोकु भन्छ

ब्रम्हाण्डका आलीहरुमा
एकमाना लाँभा पोखेर
रमाउथे आगन्तुक सुर्यहरु
अनी आदिवासी ताराका सन्ततीहरु
चुपचाप आफ्ना ग्रहहरुलाई
दलालीको चेतना चुसाउथे
आज कोदालीको भाषा सिकाएछन्
आज हँसिया र बाचरोको भाषा सिकाएछन्
साच्चै !
यी पागल ताराहरुले
किन युद्धको भाषा सिकाएछन्

जनवरीका लामा अध्यारा रातहरुमा
शान्त देखिने प्रत्यक परेवाहरु
चुपचाप युद्ध कोरलिरहेछन् ।

बगर छोडी नदीसँगै बढ्नेगरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ यो माटोको फेरौ कहानी

असीनाको भारी होला
होला, लक्ष्य पारी होला
आफ्नै घरको यो अध्यारो लखेट्ने गरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ यो समयको तोडौ गुलामी

कहाँ मिल्छ खुशी अन्त
आफ्नै फाँटको त्यो सुगन्ध
आफ्नैपनमा, न्यानो मनमा अट्नेगरी आउ
नरूक है अब केही गर्नेगरी आउ
आउ स्वदेशको बदलौ बिहानी

SHORT MOVIE: SHRINGAR

Written/Direction: BISHAD, 2012 

तिमी पो आकाश

तिमी पो आकाश, अनन्त छ्यौ
तिमी पो नदी, बगीरहन्छ्यौ
तिमी पो फूल, फूलिरहन्छ्यौ
म त हु आँधी, के भर मेरो

तिमीसँग दुनिया चलिरहन्छ
तिमीसँग खुशी बढीरहन्छ
तिमीसँग सपना उक्लीरहन्छ
म भिझेको परेली, के भर मेरो

तिम्रो बिहानीमा घाम आउछ
तिम्रो उजेलीले रङ ल्याउछ
तिम्रो सिरानीमा जून चियाउछ
म परे अँधेरी, के भर मेरो
(21-01-071)

आफुलाइ खोज्छु

आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन
आफ्नै कहानी लेख्छु भन्छु, केही लेखिदैन

न बतासले सुनाउछ म हराएको खबर
न खोज्छ दुनिया, न खोज्छ मेरै नजर
सुसेल्छु आफैलाइ, जवाफ सुनिदैन
आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन

त्यो नीलो उचाइमा कहिले म पुग्ने होला
बनाउदैछु एक चेहरा, कहिले पुरा हुने होला
यो धर्तीको परिधिमा मेरो खोज थुनिदैन
आफुलाइ खोज्छु, आफैभित्र भेटिदैन

जूनको तस्विर


जूनको तस्विर बनाउन लगायौ, मैले कागजमा बादल बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

अध्यारोमै बुनिरहे मेरा कथाहरू
पानाहरू फरक, एकनास गाताहरू
बोल्न बन्देज लगायौ, कल्पनाको आकाश बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

फेरि अर्को वसन्तमा म फूल्छु, फूल्दिन
हिउको यो कठोर झरी, म भुल्छु, भुल्दिन
जहाँ रोकिए अरूहरू, त्यहि आवतजावत बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

हिडे हुँला कति पाइला, कसैले गनेको छैन
बाकि छ अब कति, कसैलाइ भनेको छैन
पखेटा उने समयको, र नयाँ जहाज बनाए
दुनियाले मलाइ पागल बनायो, मैले दुनियालाइ पागल बनाए

सक्थे त



सक्थे त बागमतीमा म रक्सी बगाउथे
मन्दिरका हर मूर्ती यसैमा नुहाउथे

शताब्दी भयो, बेहोश छन् मान्छे
केही प्याला पिलाउथे, सबैलाइ जगाँउथे

आँखामा छ, छ ध्वजाको पर्दा
ध्वजा च्यात्थे, आँखा नङ्ग्याउथे

ढोगीन्छ ढुँगा, मान्छे ढोगीदैन
ती ढुँगा जोड्थे, घर म बनाउथे

भोकभोकै बस्छ र भजन गाउछ संसार
दियोमा तेल होइन, सोमरस म चढाउथे

म त काटी सलाइको


नसोध न तिमी पनि
यो पिडा जलाइको
म त काटी सलाइको ।

सडकमाथी खुशी हिड्छ
म दबिएको माटो
फूल्छु एकदिन सडक छेडी
अहिले छु म काचो
पानी पारी शितल देला
खै अब मलाइ को ?
म त काटी सलाइको ।

चुल्हो होइन धुरी जलाए
मान्छेले मेरै बदनाम गराए
आगो पनि त जीवन हो आखीर
आगोमै किन जीवन डढाए ?
व्यथा अब सुनाउदिन
जुग कहाँ छ भलाइको ?
म त काटी सलाइका ।

जन्मदिन



मेरो जन्मदिनमा निभाइएका
क्यान्डीलका टुक्राहरूजस्तै गरी
म पनि फ्याकिन सक्छु एकदिन
जीन्दगीका डस्टविनहरूमा ।
चट्याङ झर्नु
पानी पर्नु
र मान्छे जन्मनु
कुनै विशेष रहेन अब
यो जिन्दगीको निरन्तर दौडाइमा ।
बस् यत्ती सपना छ मेरो
कि दौडदा-दौडदै सडकको पेटीबाट
फेर्न सकु लामो सास
बिसाउन सकु केहीबेर
र मेरो जन्मदिनको बहानामा
बनाउन सकु एउटा शीतल छहारी,
एउटा प्रतिक्षालय
जहाँ कुद्दै गरेका मान्छेहरू
आफु मान्छे भएको चाल पाउन
बस्नेछन् केहीबेर ।
त्यो प्रतिक्षालयको कुनामा
बनाउनेछु एउटा सानो मन्दीर
जहाँ सजाउनेछु म मेरै इश्वरलाइ
मलाइ जन्म दिने मेरी आमाको
हँसिलो तस्वीरलाइ ।
(१०-१२-२०७०, जन्मदिनमा)

कफिकप

छाडिजाने मायालुको याद आउदा
अरू कुन्नी के जाति सोमरस पिउछन्
म भने कालो कफि पिउछु ।

मजाले समय लिन्छु
ता कि पानी बेस्सरी उम्लियोस्
र मरिजाओस्
गुनासोका केही अन्तिम ब्याकटेरिया पनि।

बिस्तारै खन्याउछु कफिका मनग्यै ढिकाहरू
ता कि डुबु यसको नशामा यस्तरी
कि तिम्रो कमी कफिले पुरा गरोस् ।

तिमीले नै किनिदिएको
यो प्यारो कफिकप
सधैजसो हुन्छ अचेल मेरो हातमा
जसलाइ प्रत्यक चुस्कीको बहानामा
चुमिरहन्छु तिमी सम्झेर ।

बिना तिमी
बिना चिनी
नयाँ स्वाद चखाउदैछु
यो अर्कै बनेको आफैलाइ
ता कि अब त परोस्
मेरो आँखामा पनि झरी
र बगीजाओस् तिम्रो तस्विर
यो आँखाको डिलबाट ।

अचेल छिट्टै सकिने गर्छ कफि
मानौ हाम्रो साइनो जतिको पनि
आयु छैन यसको ।

कफि सिद्धिएपछि
फेरि शुरू हुन्छ
अर्को कफिको अत्रिप्त यात्रा
सायद यहि यात्राले नै
जोगाइराखेको छ यतिञ्जेल
ज्युदो हुनुको 'म' तत्वलाइ ।

समयजस्तै गरी
यी हातबाट उम्कीएर
झरेको छ मेरो प्रिय कफिकप
र बद्लिएको छ
असङ्ख्य टुक्राहरूमा यतिखेर
मुटु टुट्दा पनि नरोएको म
यो कप टुट्दा बेस्सरी रोएको छु ।
(25-11-070)

तिमी निर्धक्क मनाउ
तिम्रो पुनरुत्थान सन्ध्या महोत्सव
झिलमिल पार तिम्रो शहर–चोक
र घोषणा गरिदेउ
फेरि जन्मिएको छ ‘रामशाह पथ’मा
एउटा तिलश्मी फूल
जून फूलम केवल
‘ममी बादशाह’हरुको मात्र हक हुनेछ
अरुले सुँघ्न समेत पाउनेछैनन् ।

तिमी मजाले मनाउ यो उत्सव
बाल चारैतिर बल्ब
म पनि लाल्टिन लिएर पढिरहन्छु
मेरो च्यातिएका पानाहरु ।

यो देश कुनै चमेराको सूलीबाट जन्मिएको थिएन
र अध्यारै गुफामा अस्ताउनेवाला पनि छैन
अध्यारोमा हुर्कदा–बढ्दा
ठोक्की नै रहन्छ देश
गुफाका तिखा किनाराहरुमा
आज फेरि ठोक्कीयो
यसमा के अचम्म !

हिमालमूनीको बस्तीको ढाड कुल्चिएर
तिमी चर्को स्वरमा गाइराख
चाश्नीजस्तो गुलियो ‘लोकतन्त्र’को गीत
बुद्धको हातखुट्टा र मगज बाँधेर
बेच उसैको मूर्ती र फलाकिराख
राष्ट्रियताको हाइब्रिड परिभाषा
म भने कुटो लिएर हातमा
खोतलीरहन्छु
मेरो प्रदेशभित्रै गाडिएको मेरै हाडखोर ।

पुच्छरबाट भएर ढाडसम्म
र ढाडदेखि टाउकोसम्म बग्नुपर्ने देश
केवल उही टाउकोभित्र नै रुमल्लिरहेछ
र आफैलाइ कन्याइरहेछ शताब्दीऔदेखि
म अब टाउकोबाटै चोख्याउन चाहन्छु मेरो देशलाइ
र रोप्न चाहन्छु चोमोलुङ्माको सर्वोच्च शीर
तिमी घोकाइराख
उही बाँसी दिव्योपदेश
र बटारीराख घिनलाग्दो तिम्रो जुँगा
म भने रोपेर खुट्टामा काडाँदार जुत्ता
चढिरहन्छु नयाँ खोज–शीखरमा ।

म आज आधा गाडिएको छु
जरुर गाडिएको छु
तर जति गाडिएको छु
त्यति नै उक्लीएको पनि छु
त्यति नै उम्लीएको पनि छु
नघोच मेरो अनुहारभरी
र नजिस्काउ मलाइ
म पोखिउला यो सडकभरी
र तेजाबको रुख उम्रेला चोक–चोकमा
के तिमी दाडिमजस्तै गरी चपाउन सकौला मलाई ?
तेजाबका फूलहरुलाई ?
(२५–०९–०७०)