Showing posts with label गजल. Show all posts
Showing posts with label गजल. Show all posts

नाजवाफ यो मुटुमा गढेझै लाग्छ
हर प्रश्नले मजाक गरेझै लाग्छ

उजेलीको भरपाई कहिल्यै पाएन
अँधेरी पल-पल बढेझै लाग्छ

हाँसेर बिदाई दियौ यसरी
अचेल मुस्कुराउन छाडेझै लाग्छ

नबोलेरै वर्षदिन बिति गएछन्
बोल्नुपर्दा बाढी तरेझै लाग्छ

न निद आफ्नो, न होश भो आफ्नो
बेचैनीमा तारा झरेझै लाग्छ

यादले रूवाउछ तर म यादहरू रोक्न सक्दैन
छाताले झरी त छेक्ला तर बाढी छेक्न सक्दैन 

उसले पैसा चोरेर केहि ओैषधि किनेको रै'छ
इमान बचाउन प्राण पनि त ऊ छोड्न सक्दैन 

सेतो टावरलाई धरहरा मान्नु- उर्दी छ सरकारको
कमजोर जमिनले धेरैबेर यो पिलर बोक्न सक्दैन

एउटा नदीले माग्यो एक अम्खोरा प्यास मसँग
सबथोक बन्न सक्छ मान्छे, सन्तुष्ट बन्न सक्दैन

झाडुहरूले विद्रोह गरेपछि शहर गन्हाएको छ
नाक थुन्न तयार छ शहर, माग सुन्न सक्दैन

घरबाट निस्केपछि थाहा भो मन छुटेछ उतै
पाइलाहरू अघि बढिसके, म फर्कन सक्दैन

मेरो चिताको धुँवाले पनि केहि अक्षर कोर्नेछ
आँगोमा शरीर त जल्ला, गजल जल्न सक्दैन

आरामले भएन, भएन मलहमले
सम्हाल्छ मन, थप जलनले

न यो आगो, न कुनै राँको
डढायो सब, एक नजरले

जोगाएर सास, बचाउनुछ आश
धड्कीरहन्छ, यत्ति कारणले

अँधेरीले फुक्छ उजेलीको शंख
यहि सिकाइरन्छ, चन्द्र ग्रहणले

एक गल्ती, हजार सजाय

आँखा खुलेपछि चाल पाए
एक गल्ती, हजार सजाय  

सानै पत्थरको चोट थ्यो काफि
पत्थरको पहाडमा निधार जुधाए

चुपचाप निदाउथ्यो अध्यारो शहर
उफ ! उजेलीको गीत गुन्गुनाए

मुश्किलले भएथे स्वतन्त्र हिजो
किन कैदमा आज फर्कि आए ?

साभार: https://sahityapost.com/kabyapost/kabya-post-ghazal/72432/ (२०७९-०२-०५)

पुरी समन्दर की थी लम्बी सफर, मगर कुछ बाकि रेह गया
केहना था जो किसीसे, वहि सबकुछ बाकि रेह गया

हम मिले, हँसे, गुन्गुनाए पल, होकर बेपरवाह–बेपरवाह
दिन तो ए भी वहि जेसा, लेकिन आज कुछ बाकि रेह गया

तुम्हे छुकर मेहसुस किया कर्तेथे कि मे भी जिन्दा हु कहि
आज हम न जिन्दा, न मृत, लग्ता हे सास कुछ बाकि रेह गया

मिलुँगा एकदिन ओ चाँद से भि, या खो जाउँगा यहि अन्धेरेमे
जिन्दगी ठेहरा–ठेरहा सा, अभि भि तलास कुछ बाहि रेह गया

यो झरी

यो झरी किन यति रिसाएको छ
सायद मेरो आँखा थप रसाएको छ

मनभित्र अध्यारो के गुफा होला
गहिरोगरी मुटुमा घर बनाएको छ

रहस्यहरू काँडा बनी घोचिरहन्छन्
हरबखत मलाई अचेत बनाएको छ

भविष्यले सायद देला उत्तरहरू
वर्तमानले प्रश्नै-प्रश्न तेर्साएको छ

गम्भीर लाग्थे आफ्ना सपना साथी
सपनाले आज बहुत हसाँएको छ

केहि आज, केहि भोली

पाउनुछ, गुमाउनुछ, केहि आज, केहि भोली
सबको मुल्य चुकाउनुछ, केहि आज, केहि भोली

दागहरू बाडिसक्यो समयले सबको भागमा
अलि-अलि लुकाउनुछ, केहि आज, केहि भोली

चोट पर्दा, याद बढ्दा, जे गर्दा, मन दुख्छ
मनलाइ अझै सताउनुछ, केहि आज, केहि भोली

आकाशमाथी, आकाशमुनि, म नै त हुँ, जता पनि
यहि झुट बताउनुछ, केहि आज, केहि भोली

जताततै भौतारेर आखीर मैले 'म' भेट्टाए
अब संसार भेट्टाउनुछ, केहि आज, केहि भोली

के ठूलो ?

भन- कलम, फूल, तरवारमा, के ठूलो ?
मरेपछि चिहान अनि दरबारमा, के ठूलो ?

बिदाइको आसुले धेरैथोक भनिरह्यो
दुलही लाई आमा र श्रृङ्गारमा, के ठूलो ?

म मन निचोरेर धन थुपारू कसरी ?
चोखो भावना र महँगो हारमा, के ठूलो ?

सपनाको बाटो सजिलो हुदैन पक्कै
बिस्तारै पुग्नु वा लड्नु हतारमा, के ठूलो ?

जिन्दगी कति सुखी, खुशी हुने रै'छ
के सानो भनी जोखियो, बेकारमा के ठूलो ?

साभार: https://www.sahityapost.com/2020/08/14575/ (२०७७-०५-१४)

तिमिसँग

तिमिसँग याे अाँखा अनी याे मन बाेलिदिन्छ
लाटाे छ सायद अाेठ, अर्कै कुरा गरिदिन्छ

कुरिदिन्छु निरन्तर याे साँझलाइ तिमिसम्म
डाहा गर्छ माैसम र त झरि परिदिन्छ

फूलकाे छ दुनिया, हाे रङ्गीन छ दुनिया
हर रङले तिमिमा नयाँ रङ भरिदिन्छ

एक पलमै कसरी पिउन सक्थे र याे सागर
याद बनी हरदिन अाँखाबाट झरिदिन्छ

आकाश थाकेर...

“Place your hand over your heart, can you feel it? That is called purpose. You’re alive for a reason so don’t ever give up.” – Unknown

आकाश थाकेर अचानक परेली बर्षिए जस्तो
के भयो छातिभित्र, रातभर बादल गर्जिए जस्तो

आफ्नै गोरेटोले जिस्काउदा डर लाग्छ
आफ्नै सपनासँग आफै तर्सिए जस्तो

यो पत्थरलाई भगवान मानेर अनन्त ढोगिरहे
आफै पत्थर बनेर एकनासले पर्खिए जस्तो

यहाँ हाँगा हाँगामा झुण्डिन्छन् मान्छे
सस्तो आवेगमा महँगो जिन्दगी खर्चिए जस्तो

#SayNoToSuicide

कहा लुकिगयाे खै चङ्गा सपनाकाे
लत्पतिएकाे देख्छु रङ्ग सपनाकाे

के यहि नै थियाे त हिड्न चाहेकाे बाटाे
कि लड्बडाएकाे हाे ढङ्ग सपनाकाे

बन्नुथ्याे जाे उडान, याे युगकाे याे जुगकाे
अाफै पाे काटेछु पंख सपनाकाे

अब चिच्याएर के जाग्थ्याे र अात्मा
जब शुन्य शुन्य भाे अङ्क सपनाकाे

याे मन नी रहर गर्छ

एउटा गुलाबकाे, सुन्दर बहारकाे याे मन नी रहर गर्छ
अाखाभित्रकाे त्याे चञ्चल इनारकाे याे मन नी रहर गर्छ

तिम्राे अावाजले पुकारी त हेर, दिउसै अाउछ जून
त्याे अावाजकाे, त्याे झङ्कारकाे याे मन नी रहर गर्छ

खाेँचमा बगी नसकियाेस् कतै याे नदीजस्ताे माया
नदी मिल्ने त्याे सागरकाे याे मन नी रहर गर्छ

छट्पटिन्छ अाफै, मुस्कुराउछ अाफै, खै त्यसै त्यसै
हजार दाेधारबाट अब उद्धारकाे याे मन नी रहर गर्छ

न तस्विर साथमा राख्नु

न तस्वीर साथमा राख्नु
न मलाइ यादमा राख्नु

म फाेका त हु समयकाे
न सपनाकाे फाँटमा राख्नु

कति घाइते भेट्याै हाेला
मलाइ हताहतमा राख्नु

म सायद अब भेटिदैन
याे गजल घाटमा राख्नु

यो ओठले पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

जिस्केर सोध्यौ नि 'को मेरी रानी' यो ओठले  पुकार्यो  केवल तिम्रै नाम
मेरो जीवनको सुनाउदा कहानी यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

छामे जब य देब्रे छातीमा पुरानो एउटा तस्वीर भेटे
मनिभत्र बस्ने 'को हुन् यी नानी' यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

यत्तिका खुशी, यत्तिका उमँग, तिमिभित्रै छ सबै-सबै रँग
फूलहरूसँगै जानीनजानी यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

म प्यासी भई ढले जब एक्लै, थोरै बर्बरायो केही भन्न खोज्दै
कहाँ माग्थ्यो सास, कहाँ माग्थ्यो पानी, यो ओठले  पुकार्यो केवल तिम्रै नाम

कस्ताे रिहाइ दिएकाे छु

अाफैलाइ अाफैदेखि याे कस्ताे रिहाइ दिएकाे छु
यी अाँखाबाट तिमीलाइ अन्तिम बिदाइ दिएकाे छु

तिमी फूल थियाै कि मधुशाला, मताउन मात्र अाउथ्याै
अाइन्दा नअाउनु फर्केर, झर्केर बताइदिएकाे छु

सब गुमाए, टुक्रा जमिन बचाए, अाफ्नाे मसान बनाउन
त्यहि तिम्राे सुन्दर मूर्ती बनाइदिएकाे छु

गुनासाे केही छैन, मात्र झस्कन्छु कहिलेकाही
यतिका वर्ष काे पराइसँग बिताइदिएकाे छु ?

हे 'वाचा' अाफै लजाइस् है उनलाइ भुल्छु भन्दा
नपिउने वाचामा अर्काे पेग उठाइदिएकाे छु

मेरै चाेटकाे भर्याङ चढी पुग्याै तिमी त्यति माथी
तिमीलाइ अनि अाफ्नै चाेटलाइ बधाई दिएकाे छु

माटाेले बाेलाएकाे छ

तिमी त हमेशा याद अाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ
मलाइ तिमी पछि सताउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

म त पानी बनी बर्सिदिन सक्छु तिम्राे साउने यामहरूमा
मलाइ झरीमा भेटाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

एकातिर तिमी हाै जीवन मेरी, अर्काेतिर देश तड्पीरहेछ
अाशु झारी अर्काेदिन बाेलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

न हुन्थ्याे याे धर्ती, न हुन्थ्याे याे अाकाश, त कसरी हामी भेटीन सक्थ्याै ?
याे माटाेमै माया फलाउन सक्छ्याै अहिले माटाेले बाेलाएकाे छ

सक्थे त



सक्थे त बागमतीमा म रक्सी बगाउथे
मन्दिरका हर मूर्ती यसैमा नुहाउथे

शताब्दी भयो, बेहोश छन् मान्छे
केही प्याला पिलाउथे, सबैलाइ जगाँउथे

आँखामा छ, छ ध्वजाको पर्दा
ध्वजा च्यात्थे, आँखा नङ्ग्याउथे

ढोगीन्छ ढुँगा, मान्छे ढोगीदैन
ती ढुँगा जोड्थे, घर म बनाउथे

भोकभोकै बस्छ र भजन गाउछ संसार
दियोमा तेल होइन, सोमरस म चढाउथे

यो साउनमा

बगैचामा लाग्यो आखिर आगो यो साउनमा
अरुले कहाँ ? फूलले नै ला'को यो साउनमा

गुँरास मात्र फूले अरु कुल्चिएथे
पैयुँ, चम्पा बने राको यो साउनमा

आफ्नै चिहानमाथी कति माला उन्ने ?
जाग्यो चिहान, टुट्यो धागो यो साउनमा

झरी पनि कतै वर्षिदिन्छ, कतै वर्षिदिन्न
त्यसै होइन काँडा तिखो भा'को यो साउनमा

लौ आयो रातिपख

Source: http://blogbishad.blogspot.com

सिमापारीबाट छाँया लौ आयो रातिपख
सुस्त-सुस्त सबलाई विष पिलायो रातिपख

देशको सपुत साँच्दै थियो मुक्त भ'को रहर
उजेलीको सपनी त्यो जलायो रातिपख

मुठ्ठीहरू बन्दै थिए रातो सगरमाथा
झस्की यता तीरहरू चलायो रातिपख

आकाश भरी हुरी बनी जब जाँगे मान्छे
दुई पलमै छाँया कतै बिलायो रातिपख
(08-08-067)

जीवन

Source: http://blogbishad.blogspot.com
धेरैको देखे रूने जीवन
केहीको चन्द्र छुने जीवन

आशागीत म गाउ कसरी ?
देख्दैछु बराबर नहुने जीवन

पसिनाले जिन्दगी फलाउछ आखिर
केहीले पसिनाकै थुने जीवन

लाखौ अक्षरले बद्लेन संसार
अनि पो युद्धको चुने जीवन
(06-06-067)





कविता (135) गीत (52) मुक्तक (40) गजल (28) आलेख (7) videos (4) कथा (3)