भन- कलम, फूल, तरवारमा, के ठूलो ?
मरेपछि चिहान अनि दरबारमा, के ठूलो ?
बिदाइको आसुले धेरैथोक भनिरह्यो
दुलही लाई आमा र श्रृङ्गारमा, के ठूलो ?
म मन निचोरेर धन थुपारू कसरी ?
चोखो भावना र महँगो हारमा, के ठूलो ?
सपनाको बाटो सजिलो हुदैन पक्कै
बिस्तारै पुग्नु वा लड्नु हतारमा, के ठूलो ?
जिन्दगी कति सुखी, खुशी हुने रै'छ
के सानो भनी जोखियो, बेकारमा के ठूलो ?
साभार: https://www.sahityapost.com/2020/08/14575/ (२०७७-०५-१४)
मैले बा'को कविता लेखेकै रहेनछु आजसम्म
बरू ईश्वरको कविता लेखेको रहेछु
आखीर, कुरा एउटै त हो ।
भित्तामा मजस्तै देखिने ऐना छ
मनजस्तै जलिबस्ने बल्ब छ
सपनाजस्तै झुण्डीरहेका
केही पेन्टिङहरू छन्
र छ एउटा एक्लो खाली फ्रेम ।
त्यो फ्रेममा नटाँगिएको
तिम्रो फोटोले बोलाइरहेछ ।
+
टेबलमा बाँसी किताबहरू छन्
नक्कली फूल राख्ने फूलदानी छ
पानीको तीर्खा कुरिरहेको
नया बोतल छ
र छ लेखिन बाकी
केही खाली पाना ।
ती पानामा नलेखिएको
कुनै कथाले झस्काइरहेछ ।
+
ओछ्यानमा अनिदो सिरानी छ
निर्जिव मोबाइल छ
यादहरूको धुँवाले बनेको
गर्हुँगो ब्ल्याङ्केट छ
र छ एउटा खाली-खाली मन।
यो मनभित्र बनिरहेको
केही पेन्टिङहरू छन्
र छ एउटा एक्लो खाली फ्रेम ।
तिम्रो फोटोले बोलाइरहेछ ।
टेबलमा बाँसी किताबहरू छन्
नक्कली फूल राख्ने फूलदानी छ
पानीको तीर्खा कुरिरहेको
नया बोतल छ
र छ लेखिन बाकी
केही खाली पाना ।
ती पानामा नलेखिएको
कुनै कथाले झस्काइरहेछ ।
+
ओछ्यानमा अनिदो सिरानी छ
निर्जिव मोबाइल छ
यादहरूको धुँवाले बनेको
गर्हुँगो ब्ल्याङ्केट छ
र छ एउटा खाली-खाली मन।
यो मनभित्र बनिरहेको
खालीपनले सताइरहेछ ।
म ज्युनुको बहाना
म चल्नुको सहारा
मेरो आकाशको तारा
मेरो नदीको किनारा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म मायामा ।
……………………………
जे पर्छ जिवनमा
मात्र तिमि यो मनमा
आदि-अन्त्य तिमि नै
तिमि मेरो हरपलमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म प्रेममा ।
……………………………
देख्छु सपनि जति म
निदाउछु तिम्रो छातीमा
दिन, रात, साँझमा
जिन्दगी बितोस् साथमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म पिरतीमा ।
Source: Alag Studio
समय शरणार्थी हुदैन कसैको
जाबो पृथ्वी, आकाशै खसे पो
म हराइरहन्छु
यो मनको आकाशगंगामा ।
ब्रम्हाण्ड मानौ टुक्रा मुटुको
भारी हो यो मेरै पिठ्युँको
म अडिरहन्छु
यो मनको अन्तरिक्षमा ।
इच्छा-आकांक्षा पोख्न सके पो
आसुको रहमा डुब्न सके पो
म तैरिरहन्छु
यो मनको समुंद्रमा ।
यादको झरीमा भिझेपछि थाहा भो
मायाको छाता त
बिनासित्ति लुकाएर राखेछु
दिलको बन्द अलमारीमा ।
जुग पुरानो चलनचल्तीको बाल्टीन
फुटेपनि फालिएको छैन ।
यो पुरानो बाल्टीन
भरिएको छ
पोछाको पसिनाले
पोछाको आसुले ।
यहि बाल्टिनभित्र
चोबिन्छ पोछा
निचोरिन्छ उसको जेलिएको लट्टा
र निल्न लगाइन्छ
संसारभरको दाग-मैलो ।
भविष्यझै अध्यारा घरका
कुना-कुनामा घस्रिदा-घस्रिदै
गलिसक्यो उनको फलामको ढाड
र सुन्नुपर्छ- "चाडै बुढी भएछौ" ।
दागै-दागको भुइँमाथी
गर्दै ओहोर-दोहोर
परिसक्यो अनुहारमै पोते
र सुन्नुपर्छ- "कति गर्छौ मेक-अप ?"
म व्याकरण नहेरिकनै भन्न सक्छु
'पोछा' स्त्रीलिङ्ग शब्द हो ।
(साभार:
https://sahityapost.com/2020/06/9996/ )
पर्दा भित्र, पर्दा बाहिर
उजेली र रात
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
सम्झनाको लुकामारी
एक्लोपनलाइ एक्लै पारी
ढोका बाहिर, ढोका भित्र
आफ्नै हुन्छ साथ
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
कुर्दाकुर्दै फुल्यो धुपी
अँगालोमा आफ्नै लुकी
दैलो भित्र, दैलो बाहिर
चियाउछ चाँद
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
हरदिन कामबाट फर्किएपछि
भनु न आफैलाइ स्याबास
मारू न आफैलाइ धाप ।
दिनभर खियाएपछि नङ्ग्रा
राखु न आफ्नै हातमाथी हात
चुमु न आफ्ना अौलाहरू ।
जिन्दगीमा
गरू न आफूलाइ पनि माया
तब पो बाड्न सकिन्छ अरूलाइ ।
पुरानो डसनाजस्तै त छन् यी आँखा
यी आँखामा जमेका छन्
धुलोजस्तै सपनाहरू ।
रूझ्दै-धुदै-सुक्दै
तन्ना बनेर परेली
छोपिदिन्छ यी आँखा।
नागतन्त्र अर्थात यो लोकतन्त्रमा
एकैदिन पर्नुपर्ने: नागपञ्चमी र चुनाव
के फरक छ र ?
नागचित्र टाँस्नु मूलढोकामा
र खसाल्नु मतको काँचुली पेटीकाभरी ।
आखिर डसेरै छोड्छन् नाग-
भुइँबाट, कुर्सीबाट ।
हाँगामाथी सुस्तरी टेकेर
हिउदमा सुकेर, झरीमा रूझेर
यि पाइला हुन् कि फूलहरू
फूल्दै गाउछन्, जीवनका धुनहरू
कहिले ग्रहण, कहिले खुशी
पूर्णे आउछ, आउछ अौसी
अँधेरीमा चाँदनी छरेर
तारासँग मिलेर, रातसँग लडेर
जूनले फुक्छ बिगुलहरू
फूक्दै गाउछ, जीवनका धुनहरू
खाल्डा-खुल्डी कति-कति यात्राभरी
चोट - खत - दाग होला मनभरी
मनको खालीपनलाइ पुरेर
छहारीले घेरेर, दुखलाइ छेकेर
चौतारीका शीतल पलहरू
सधै गाउछन्, जीवनका धुनहरू
Subscribe to:
Posts (Atom)