म वालुवामा पनि फूल फूलाउछु
जे गर्दा पनि खुशी कमाउछु
तिमी आउछाै भन्ने थाहा छ
तिमीलाइ पर्खिदा पनि रमाउछु
कहिले घाम चाहिन्छ, कहिले बादल चाहिन्छ
मलाइ हर माैसममा तिमी पागल चाहिन्छ
खै थाहा छैन के जाल बुन्दैछ दुनिया
मलाइ लुक्नलाइ तिम्राे आँचल चाहिन्छ
जिन्दगीकाे बाटाे ओरालाे छ, उकालाे छ
सपनीमा कहिले जून छ, कहिले अध्याराे छ
मभित्र सास जसरी, तिमी त्यसरी छाै
मनबाट निकाल्न तिमिलाइ बहुत गार्हो छ
न ढुँगाले देउता बनाउछ, न देउताले ढुँगा बनाउछ
मान्छे बहुत बाठाे छ, नदी तर्न न डुँगा बनाउछ
कालाे मनकाे वरिपरी जाे छर्नुछ अत्तरकाे झरी
टिप्नुछ कुनैदिन, र त फूलकाे थुङ्गा बनाउछ
तड्पिन्छ मन त्यसै, माया अलि ज्यादा छ
कृष्ण यहाँ एक्लै छ, खै कुन्नी कता राधा छ
याे मन, मेराे जिवन त्याे चाँदकाे नाम गरिदिए
कहिले चाँद विलाउछ, कहिले चाँद आधा छ
कि माटाेमुनी गल्नु छ, कि दाउरामाथी जल्नु छ
जता जता भन्छ जिन्दगी, उतै उतै चल्नु छ
समय तिम्रो, मेरो, अह ! रहेनछ कसैको
बिहान बनी जाग्नु छ, साँझ बनि ढल्नु छ
न सर्माउदै भेट्नु छ, न भक्कानिदै छुट्नु छ
बस् भाेक छ केही, खाना खानु छ र चुठ्नु छ
प्रेमकाे आयु एक घडीकाे मात्र भा'छ अचेल
सँगै सुत्नु छ, सबेरै उठ्नु छ, एक्लै कुद्नु छ
आँसु जम्मै जलाउनु, बस् मुस्कान फुलाउनु
अरूलाइ हाेइन, आफ्नै सपनीलाइ भगवान बनाउनु
यहाँ कहिले छाड्छ आफ्नै छायाले, थाहा हुन्न
छायाबिना बाँच्न सक्ने छुट्टै संसार बनाउनु
तिमिलाइ चाहने काेही आफ्नो छ, याे एहसास गजबकाे हुन्छ
मिठाे बेचैनी हरपल, बिहान दिउसाे साँझ, गजबकाे हुन्छ
जिन्दगीकाे आखिरी लक्ष्य खुशी हाे, यहि मानेर चल्दै गर्दा
सँगै हिड्ने छ काेही खास, याे आभास गजबकाे हुन्छ
तारा नउदाएरै रात आवाद भइरहेकाे हुन्छ
टाढा हुदाँ झन् गार्हो, याद आइरहेकाे हुन्छ
पानी जस्तै समय, कहा सुरू ? कहा खतम ?
नभेट्दा पनि मनबाट सम्वाद भइरहेकाे हुन्छ
भन- कलम, फूल, तरवारमा, के ठूलो ?
मरेपछि चिहान अनि दरबारमा, के ठूलो ?
बिदाइको आसुले धेरैथोक भनिरह्यो
दुलही लाई आमा र श्रृङ्गारमा, के ठूलो ?
म मन निचोरेर धन थुपारू कसरी ?
चोखो भावना र महँगो हारमा, के ठूलो ?
सपनाको बाटो सजिलो हुदैन पक्कै
बिस्तारै पुग्नु वा लड्नु हतारमा, के ठूलो ?
जिन्दगी कति सुखी, खुशी हुने रै'छ
के सानो भनी जोखियो, बेकारमा के ठूलो ?
साभार: https://www.sahityapost.com/2020/08/14575/ (२०७७-०५-१४)
मैले बा'को कविता लेखेकै रहेनछु आजसम्म
बरू ईश्वरको कविता लेखेको रहेछु
आखीर, कुरा एउटै त हो ।
भित्तामा मजस्तै देखिने ऐना छ
मनजस्तै जलिबस्ने बल्ब छ
सपनाजस्तै झुण्डीरहेका
केही पेन्टिङहरू छन्
र छ एउटा एक्लो खाली फ्रेम ।
त्यो फ्रेममा नटाँगिएको
तिम्रो फोटोले बोलाइरहेछ ।
+
टेबलमा बाँसी किताबहरू छन्
नक्कली फूल राख्ने फूलदानी छ
पानीको तीर्खा कुरिरहेको
नया बोतल छ
र छ लेखिन बाकी
केही खाली पाना ।
ती पानामा नलेखिएको
कुनै कथाले झस्काइरहेछ ।
+
ओछ्यानमा अनिदो सिरानी छ
निर्जिव मोबाइल छ
यादहरूको धुँवाले बनेको
गर्हुँगो ब्ल्याङ्केट छ
र छ एउटा खाली-खाली मन।
यो मनभित्र बनिरहेको
केही पेन्टिङहरू छन्
र छ एउटा एक्लो खाली फ्रेम ।
तिम्रो फोटोले बोलाइरहेछ ।
टेबलमा बाँसी किताबहरू छन्
नक्कली फूल राख्ने फूलदानी छ
पानीको तीर्खा कुरिरहेको
नया बोतल छ
र छ लेखिन बाकी
केही खाली पाना ।
ती पानामा नलेखिएको
कुनै कथाले झस्काइरहेछ ।
+
ओछ्यानमा अनिदो सिरानी छ
निर्जिव मोबाइल छ
यादहरूको धुँवाले बनेको
गर्हुँगो ब्ल्याङ्केट छ
र छ एउटा खाली-खाली मन।
यो मनभित्र बनिरहेको
खालीपनले सताइरहेछ ।
म ज्युनुको बहाना
म चल्नुको सहारा
मेरो आकाशको तारा
मेरो नदीको किनारा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म मायामा ।
……………………………
जे पर्छ जिवनमा
मात्र तिमि यो मनमा
आदि-अन्त्य तिमि नै
तिमि मेरो हरपलमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म प्रेममा ।
……………………………
देख्छु सपनि जति म
निदाउछु तिम्रो छातीमा
दिन, रात, साँझमा
जिन्दगी बितोस् साथमा
यस्ता शब्द गफ लाग्थे
नपर्दा सम्म पिरतीमा ।
समय शरणार्थी हुदैन कसैको
जाबो पृथ्वी, आकाशै खसे पो
म हराइरहन्छु
यो मनको आकाशगंगामा ।
ब्रम्हाण्ड मानौ टुक्रा मुटुको
भारी हो यो मेरै पिठ्युँको
म अडिरहन्छु
यो मनको अन्तरिक्षमा ।
इच्छा-आकांक्षा पोख्न सके पो
आसुको रहमा डुब्न सके पो
म तैरिरहन्छु
यो मनको समुंद्रमा ।
यादको झरीमा भिझेपछि थाहा भो
मायाको छाता त
बिनासित्ति लुकाएर राखेछु
दिलको बन्द अलमारीमा ।
जुग पुरानो चलनचल्तीको बाल्टीन
फुटेपनि फालिएको छैन ।
यो पुरानो बाल्टीन
भरिएको छ
पोछाको पसिनाले
पोछाको आसुले ।
यहि बाल्टिनभित्र
चोबिन्छ पोछा
निचोरिन्छ उसको जेलिएको लट्टा
र निल्न लगाइन्छ
संसारभरको दाग-मैलो ।
भविष्यझै अध्यारा घरका
कुना-कुनामा घस्रिदा-घस्रिदै
गलिसक्यो उनको फलामको ढाड
र सुन्नुपर्छ- "चाडै बुढी भएछौ" ।
दागै-दागको भुइँमाथी
गर्दै ओहोर-दोहोर
परिसक्यो अनुहारमै पोते
र सुन्नुपर्छ- "कति गर्छौ मेक-अप ?"
म व्याकरण नहेरिकनै भन्न सक्छु
'पोछा' स्त्रीलिङ्ग शब्द हो ।
(साभार:
https://sahityapost.com/2020/06/9996/ )
पर्दा भित्र, पर्दा बाहिर
उजेली र रात
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
सम्झनाको लुकामारी
एक्लोपनलाइ एक्लै पारी
ढोका बाहिर, ढोका भित्र
आफ्नै हुन्छ साथ
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
कुर्दाकुर्दै फुल्यो धुपी
अँगालोमा आफ्नै लुकी
दैलो भित्र, दैलो बाहिर
चियाउछ चाँद
आँखा भित्र, आँखा बाहिर
डुलि बस्छ याद
हरदिन कामबाट फर्किएपछि
भनु न आफैलाइ स्याबास
मारू न आफैलाइ धाप ।
दिनभर खियाएपछि नङ्ग्रा
राखु न आफ्नै हातमाथी हात
चुमु न आफ्ना अौलाहरू ।
जिन्दगीमा
गरू न आफूलाइ पनि माया
तब पो बाड्न सकिन्छ अरूलाइ ।
Subscribe to:
Posts (Atom)
