म जलेकाे पल याे रात पनि जल्नेछ
चुपचाप अध्याराेमै चाँद पनि जल्नेछ
तिमी जलाउनुलाइ प्रेम भन्ठान्छाै
जति जल्छु म, याद पनि जल्नेछ
म पाेलीएर न आखीर सुन बनेकाे हुँ
रेटिएर न सारङ्गीकाे धुन बनेकाे हुँ
जलन अनि तड्पाइले मान्छे बन्दैछु
अध्याराेमा जल्दा जल्दै जून बनेकाे हुँ
म पाैडदा पाैडदै आफै नदी भएछु
महसुस गर्दैछु अलि अति भएछु
खुला आँखामै सजाए सपनाहरू
महत्वाकांक्षी अलि बढी भएछु
एक झाेक्का हावा आयाे, मन बगाएर गयाे
निभिसकेकाे खरानीमा आगाे लगाएर गयाे
खुब साेच्थे, छ मेराे चट्टानजस्ताे मन
यही मनमा काेमल रहर जगाएर गयाे
सामान्य हाे, जिन्दगी जन्मन्छ, अनि रितिन्छ
दुख नमनाउ न यार, याे एक दिन सिद्धिन्छ
मुस्कान भन्दा ठूलो हतियार देखिएको छैन
मुस्कुराएर त हेर, हरेक दुख जितिन्छ
ती चञ्चल यादहरू झन गजवकाे लाग्दैछ
हातबाट छुट्टिएपछि अजिवकाे लाग्दैछ
निकै गाढा बनिदिन्छन् केही विशेष साइनाेहरू
आज टाढिएपछि अझ नजिककाे लाग्दैछ
म जुन धुन बजाउछु, अरूले बजाउन सक्दैन
मेराे दर्दकाे घेराभित्र काेही आउन सक्दैन
म त अध्याराेमै रमाउछु मेराे जुनकिरीसँग
झुटाे जूनतारा म सजाउन सक्दैन
पर्खाइकाे मैनबत्ती लगातार बल्छ
अनि एकदिन याे ढल्छ र सबथाेक जल्छ
अहिलेसम्म गार्हाे भा'छ तिमीबिना चल्न
भाेलिसम्म नि नचल्ला, पर्सीबाट चल्छ
बिजुली चम्कन्छ, हराउछ
मान्छे बिनासित्ती डराउछ
याे मनकाे कुनै भर हुदैन
के के साेच्छ, के के गराउछ
म चाहन्छु जुन नाता, त्यहि ताेडिदिन्छु, गजब गर्छु
याे मन थाम्न खाेज्छ, म हात छाेडिदिन्छु, गजब गर्छु
जिन्दगीकाे चङ्गा सबले खुला आकाशमा उडाए
म पागल चङ्गा, केवल झरीमा उडिदिन्छु, गजब गर्छु
भनेथे नि केहि घडि थप बरालिन्छु
अब त बेला भो, आफै समालिन्छु
कहाँ हुन्छ दैत्य, कहाँ दैव बरै ?
आफै मैलिन्छु, आफै पखालिन्छु
तिमी बुझ्दिनाै, म बताउन सक्दिन
तिमीलाइ म आराेप लगाउन सक्दिन
घर भत्कीएकाे जब थाहा भयाे
निराेजस्तै बाँसुरी बजाउन सक्दिन
याे सपनीकाे सुरूङमा खै कल्ले अँधेरी मिसाएकाे छ
मेराे जून अचानक मेराे आकाशबाट विलाएकाे छ
याे रातजस्ताे बस्तीमा एक्लै रूमल्लीएकाे धेरै भयाे
आसुकाे ओस छ, जल्ले जिन्दगी याद दिलाएकाे छ
त्याे रात खै किन आसुमा रूझेकाे थियाे
चादनीले पनि उजेलीन बिर्सेकाे थियाे
एउटा गरिब हरेश खाई झुण्डीएको रै'छ
त्यहि पीपललाइ उसले देउता पुजेकाे थियाे
जल्दैछ मन्, मनलाइ चुल्हाे बनाएर ताप्दैछु
यादहरू छन् बाकि, छाती जलाएर ताप्दैछु
डढ्दैछ गगन, जहा छन् केही काला ग्रहण
यी पल, खरानीकाे महल, ढलाएर ताप्दैछु
अझै पनि केहि गुरूत्व बाकि छ
याे धमनीमा अझै कवित्व बाकि छ
टुकी पाे निभ्छ, चाँद कहा निभ्छ?
म भित्र अझै 'म-तत्व' बाकि छ
नया शब्द खाेज्दैछु, नया धुन भर्दैछु
तिमीलाइ उपहार दिन, म जून चाेर्दैछु
यी फूलहरूले, याे इन्द्रेणीले !
तिम्राे सपनामा, म रङ भर्दैछु
याे जाे छ नी डर, याेभन्दा धेरै माथी पुग्नुछ
त्याे चाँदलाइ चुम्नुछ, चरीजस्तै उड्नुछ
पर्खाल, बन्धन, सिमा, के के मा बाँध्छौ ?
हर घेराको डोरी एक-एक चुड्नुछ
मलाइ मेराे जिन्दगीकाे एक एक हिसाब चाहियाे
सुम्पे तिमीलाइ पंख सबै, अब फिर्ता उडान चाहियाे
बने म खुला किताब, केरिदियाै, च्यातिदियाै
छु प्रश्नकाे तुँवालाेमा, अब मलाइ जवाफ चाहियाे
पलपल हरक्षण घरिघरि सताउछ
हुरीभन्दा याे पापी दुरी सताउछ
चाहना त सिँगो आकाश समेट्नु थियो
छट्पटाउदै पिजडामा मनको चरी सताउछ
Subscribe to:
Posts (Atom)
