मुक्तक-१७

त्याे रात खै किन आसुमा रूझेकाे थियाे 

चादनीले पनि उजेलीन बिर्सेकाे थियाे

एउटा गरिब हरेश खाई झुण्डीएको रै'छ

त्यहि पीपललाइ उसले देउता पुजेकाे थियाे