यादहरू एक्लै बस्छन्... (याद-५)

घाउ बनी बल्झिएर
आगो जस्तै सल्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
जिन्दगीभर अल्झिएर

यादहरू धन रै'छ
जीवन बरू ऋण रै'छ
दिनभर तर्किएर
रातभर फर्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्
छातिभित्र अड्किएर

सुख बरू जहर भो
याद मानौ खहरे भो
आसुसँग निस्किएर
समयसँग जिस्किएर
यादहरू एक्लै बस्छन्

आँखाभरी छछल्किएर

हर प्रश्नले मजाक गरेझै...

नाजवाफ यो मुटुमा गढेझै लाग्छ
हर प्रश्नले मजाक गरेझै लाग्छ

उजेलीको भरपाई कहिल्यै पाएन
अँधेरी पल-पल बढेझै लाग्छ

हाँसेर बिदाई दियौ यसरी
अचेल मुस्कुराउन छाडेझै लाग्छ

नबोलेरै वर्षदिन बिति गएछन्
बोल्नुपर्दा बाढी तरेझै लाग्छ

न निद आफ्नो, न होश भो आफ्नो
बेचैनीमा तारा झरेझै लाग्छ

कसरी ब्युझु अब... (याद-४)

यादको झरी रोकियो नसोधेरै

कसरी भिझु अब

निदरीको गल्लीमा हराए धेरै 

कसरी ब्युझु अब

नटुङ्गिने बाटोमा पाइला बढेछ

यादको जङ्गलमा वर्षौ वितेछ

एकदिन आँखा खुलेछ सबेरै

कसरी भुलु अब

निदरीको गल्लीमा हराए धेरै 

कसरी ब्युझु अब

सासभन्दा याद पो मिठो रै'छ

याद लामो, जिवन पो छोटो रै'छ 

उडी गयो याद, सास लिएरै

कसरी बाँचु अब

निदरीको गल्लीमा हराए धेरै 

कसरी ब्युझु अब

मभित्र आगो लुकेको थियो...

मभित्र आक्रोशको राँको लुकेको थियो
म कोइला थिएँ, चुपचाप थिएँ
हो, मभित्र आगो लुकेको थियो

थाहा थिएन-
यो देशले चिहानको पनि व्यापार गर्दो रै’छ
जसले जलायो
त्यही निर्मम सलाईको पनि आँशु झर्दो रै’छ

म कमजोर थिएँ, जेलिएको थिएँ
मभित्र पीडाको धागो लुकेको थियो
म कोइला थिएँ, चुपचाप थिएँ
हो, मभित्र आगो लुकेको थियो

दियो निभ्दैमा, आस्था निभ्ने त होइन
शरीर ढल्दैमा, सपना ढल्ने त होइन

आफ्नै नङ्ग्राको कुटो बोकेको थिएँ
आफ्नै सपनाको बारी खनेको थिएँ
मभित्र उर्वर भविष्यको माटो लुकेको थियो
म कोइला थिएँ, चुपचाप थिएँ
हो, मभित्र आगो लुकेको थियो ।

(साभारः साहित्यपोस्ट, माघ १९, २०७९: Link: https://sahityapost.com/kabyapost/kabya-poetry/96157/)

सम्बन्ध !

सम्बन्ध
सधैँ एकनास हुँदैन
सधैँ एकरस हुँदैन।

बलियो कसमको डोरीमा बाँध्दै
सात जूनीको पिँजडामा सजाए पनि
गुम्सिन सक्छ
सम्बन्ध आँगोजस्तै त हो
जति हुल्न खोज्छौँ
त्यति डढाउँछ।

नदीको किनारामा लडिबुडी खेल्दै
धित मरुन्जेल अँगालोमा बेरे पनि
फुत्की जान सक्छ
सम्बन्ध बालुवाजस्तै त हो
जति च्याप्न खोज्छौँ
त्यति बिलाउँछ।

ओठको, नयनको बखान सुनाउँदै
सुन्दरताको महाकाव्य कोरे पनि
सिद्धि जानसक्छ
सम्बन्ध अक्षरजस्तै त हो
जति लेख्न खोज्छौँ
त्यति केरमेट हुन्छ।

झन्-झन् नकस
तारजस्तो जेलिएको सम्बन्ध
बरू खुला छोडिदेऊ।

आखिर!
खुला उड्ने चरी-जोडीहरू
मधुर गीत गुन्गुनाउँछन्।

(साभार: सेतोपाटी-माघ ८,२०७९: https://www.setopati.com/literature/292757)

छाताले झरी त छेक्ला... (याद-३)

यादले रूवाउछ तर म यादहरू रोक्न सक्दैन

छाताले झरी त छेक्ला तर बाढी छेक्न सक्दैन 

उसले पैसा चोरेर केहि ओैषधि किनेको रै'छ

इमान बचाउन प्राण पनि त ऊ छोड्न सक्दैन 

सेतो टावरलाई धरहरा मान्नु- उर्दी छ सरकारको

कमजोर जमिनले धेरैबेर यो पिलर बोक्न सक्दैन

एउटा नदीले माग्यो एक अम्खोरा प्यास मसँग

सबथोक बन्न सक्छ मान्छे, सन्तुष्ट बन्न सक्दैन

झाडुहरूले विद्रोह गरेपछि शहर गन्हाएको छ

नाक थुन्न तयार छ शहर, माग सुन्न सक्दैन

घरबाट निस्केपछि थाहा भो मन छुटेछ उतै

पाइलाहरू अघि बढिसके, म फर्कन सक्दैन

मेरो चिताको धुँवाले पनि केहि अक्षर कोर्नेछ

आँगोमा शरीर त जल्ला, गजल जल्न सक्दैन

हत्केलामा खसेका थोपाहरू... (याद-२)

हत्केलामा खसेका थोपाहरू

आसु हुन् या यादहरू 

पर्खाइमा निभेका ताराहरू

नक्षत्र हुन् या यादहरू 

आँखाबाहिर जहा तही शुन्यता छ

आँखाभित्र नलेखिएको अध्याय छ

परेलीमा अल्झिएका कथाहरू

कल्पना हुन् या यादहरू 

हत्केलामा खसेका थोपाहरू

आसु हुन् या यादहरू 

भूल भो, मनलाई ढाँटिएन

भूल भो, मनबाट आँटिएन

आफैलाई पिरोल्ने गल्तीहरू

दाग हुन् या यादहरू

हत्केलामा खसेका थोपाहरू

आसु हुन् या यादहरू 

आँखिझ्याल

फेसबुककाे खाेपीबाट

एकनास चियाउदा-चियाउदै

यि आँखा आँखिझ्याल बनिसकेछन् ।

यहाँबाट केवल देखिन्छन्-

रङ्गहरू, मुस्कानहरू

गोरेटोहरू, यात्राहरू

बादलहरू, उडानहरू ।

अरूका रङ्गीन भित्ताहरूले

थिच्दा रै'छन् 

आफ्ना कलिला सपनाहरू,

अरूका उज्याला तस्बिरहरूबिच

अपरिचित लाग्दो रै'छ 

आफ्नै अनुहार पनि।

यो 'अ'सामाजिक सञ्जालको जुगमा

सजिव आँखाभन्दा सुन्दर मानिन्छन्

निर्जीव आँखिझ्यालहरू ।