मनभित्र चर्को कोलाहल छ
मगजभित्र उग्र अन्तरद्वन्द छ ।
नदेखिने आगो छ
नसुनिने चित्कार छ ।
यो मौन अवधिमा
मौनता बाहेक सबथोक छ ।
(लघुकथा)
आलीमा गुन्द्री ओछ्याएर नुमे बा आफ्नो सानो नातीको लागी भुरुङ बनाउदै थिए । नाती आफ्नो प्यारो भुरुङ बन्न लागेकोमा निकै रमाइलो मान्दै नुमे बा को छेउमा बसेको थियो । त्यतीखेरै एउटा कालो बंगुर छेउमै आएर उभीयो । नाती बंगुरसीत डराएर रुनै लागेको देखेर हाँस्दै नुमे बा ले सुनाए की उनी सानो हुँदा बंगुर छोए भने देउता रिसाउछन् भनेर जिब्रो छेड्नुपर्थ्यो रे, तर अहिले दुनिया बदलिएको छ रे, प्रगती भएको छ रे, अब अन्धविश्वास मान्नुहुन्न रे । बंगुरलाई धाप मारेर उनी भने फेरी खुर्पाले भुरुङ ताछ्नपट्टि लागे ।
नुमे बा को नातीकै उमेरको पदम दौडिदै त्यहिनेर आयो । अघि रुदै गरेको नाती पदमलाई देखेर खुशी हुँदै जुरुक्क उठ्यो । काठको एउटा सानो टुक्रा र एउटा पुरानो सानो किला नुमे बा तीर तेर्स्याएर लजाउदै पदमले आफुलाई पनि भुरुङ बनाइदिन भन्यो । नुमे बा भने हुत्तिएर पछाडि सरे र पदमलाई नानाभाती गाली गर्न थाले । पदम तुरुन्तै त्यहाँबाट भाग्यो । नातीको हँसीलो मुहार फेरी मलिन दखियो । पदम गएपछि नातीलाई नुमे बा ले सुनाए 'यो सार्कीको छोरालाई छुनु हुन्न बुझिस् देउता रिसाउछन् ।' अबुझ नाती भने लगातार भुरुङ ताछिरहेको हेर्दै थियो । अघिको प्राणभन्दा प्यारो भुरुङ उसलाई यतीखेर खाली एउटा काठको टुक्रा लाग्दै थियो ।
(नेपाल राष्ट्र बैंक, गभर्नरको कार्यालयद्धारा प्रकाशित 'मिर्मिरे', साहित्यिक अंक, २०७९ बाट साभार)
आरामले भएन, भएन मलहमले
सम्हाल्छ मन, थप जलनले
न यो आगो, न कुनै राँको
डढायो सब, एक नजरले
जोगाएर सास, बचाउनुछ आश
धड्कीरहन्छ, यत्ति कारणले
अँधेरीले फुक्छ उजेलीको शंख
यहि सिकाइरन्छ, चन्द्र ग्रहणले
आँखा खुलेपछि चाल पाए
एक गल्ती, हजार सजाय
सानै पत्थरको चोट थ्यो काफि
पत्थरको पहाडमा निधार जुधाए
चुपचाप निदाउथ्यो अध्यारो शहर
उफ ! उजेलीको गीत गुन्गुनाए
मुश्किलले भएथे स्वतन्त्र हिजो
किन कैदमा आज फर्कि आए ?
साभार: https://sahityapost.com/kabyapost/kabya-post-ghazal/72432/ (२०७९-०२-०५)
टाउकोलाई आफ्नै 'पिर' छ
खुट्टाको मतलब छैन उसलाई ।
यि खुट्टाहरू हुन्
जो आफै-आफै लडिबस्छन् ।
युगौ भयो
मूर्ख खुट्टाहरूले
अझै टाउको बोक्न छाडेका छैनन् ।
दिनभर घाममा हिडेपछि यि बाटोहरू
आफ्नै घर फर्किनुपर्छ कि फर्किनु पर्दैन होला
महिनौसम्म ठिङ्ग उभिएपछि यि रूखहरू
छुट्टी लिएर कसैलाई भेट्न पुग्छन् कि पुग्दैनन् होला
यि चराहरू
यि पुतलीहरू
कहाँका नागरिक होलान्
कसको लागी काम गर्छन् होला ।
नदी बग्ने कार्यालय समय के होला
बतास बहन मासिक तलब कति लिन्छ होला
झरी झार्ने पासवर्ड कोसँग छ होला
ताराहरू कसको रिमोर्ट कन्ट्रोलबाट चल्छन् होला।
यसो बुझिल्याउदा !
स्वतन्त्रताको खुशीमा फनफनी नाच्दै
पृथ्वी कतै निरन्तर बगीरहेछ
आखिर मान्छे मात्र त रहेछ
आफ्नै नजरबन्दमा ।
साभार: नेपाल राष्ट्र बैंक समाचार (भाद्र, २०७८)
ओठलाई झरीमा रूझाएपछि
एकफेर खुलेर मुस्कुराएपछि
बल्ल उज्यालो भो जिन्दगी
मनभित्र पनि घाम उदाएपछि
Subscribe to:
Posts (Atom)
